________________
કુંવરી કાણી ને રાજા કેઢિયે : ૨૩૯ એની રાહ જોઈને જ બેઠી હોય છે—જ્યારે હાથ લંબાવે ને હું સંગ સાધી દઉં
એ રીતે આ ગુરુ અને શિષ્યાને વેગ મેળવતાં મંત્રીરાજને બહુ પરિશ્રમ ન પડ્યો. બીજે જ દિવસે ગાંધર્વ. શાળાના એક ખંડમાં કુશળતાથી બધી આજના કરવામાં આવી. નિયત સમયે મધ્યમાં ઉભેલી દાસીઓએ પરસ્પરને નિવેદન કર્યું, કે ગુરુ શિષ્યા ઉપસ્થિત થયાં છે.
ઉપાધ્યાયજી, નમસ્તે.” વાસવદત્તાએ કહ્યું.
સ્વસ્તિ, બાલે આવનિકે!” વત્સરાજે ધીરેથી કહ્યું. એને કાણી કુંવરીના સ્વરમાં અપૂર્વ મીઠાશ લાગી. “શું શીખશે, કુંવરી ! અવન્તિની અલબેલીઓ તે સંગીત, સાહિત્ય ને સરસ્વતીમાં નિપુણ હોય છે.”
“જી ગુરુજી! અને છતાં અનન્તરાત્રુિ ને વઘુ વેણિતત્રં વિદ્યાને કંઈ છેડે છે! વાસવદત્તાએ પોતાના ગુરુને વિનય કર્યો સાથે રહેલી દાસીએ કુંવરીબાને ચેતવતાં કહ્યું કે આટલી બધી નમ્રતા શેભતી નથી. આખરે તે આપણે કેદી છે ને!”
“વાણીચતુર લાગે છે અવનિનાં સરસ્વતીવાર, શું ભણશે, ગીત કે વાદ્ય! સ્વર, કૃતિ, ગ્રામ, મૂછના, યતિ ને આરોહ-અવરોહને અભ્યાસ તે ખરો ને !”
“અવતિનાં શુક-સારિકા પણ એ જાણે છે. ને વળી હું તે અવન્તિના દિગગજ વિદ્વાન, હરશેખરની શિષ્યા છું.”
ધન્ય! ધન્ય! રસાવતાર ભગવાન હરશેખરને કેણ ન ઓળખે? તમારા ગુરુદેવને અમારાં વંદન પાઠવજો કુંવરી!”
