________________
૨૩૨ : મત્સ્ય-ગલાગલ પાંખ પર ચઢીને કેઈ સુંદર સ્વરે શ્રવણને સ્પર્શી રહ્યા. વાતાવરણમાં ઘેલાતા હોય એમ થોડી વાર એ સ્વરો ચારે તરફ ઘૂમરી ખાઈ રહ્યા. ચંદન વૃક્ષોની સુવાસ જેમ પૃથ્વીને છાઈ રહે એમ આ સ્વરે ધીરેધીરે પૃથવી, પાણી ને આકાશને છાઈ રહ્યા.
ગજબની વીણા કઈ વાતું હતું. એના પ્રત્યેક સૂરમાં ચિત્તતંત્રીને મુગ્ધ કરે તેવી મેહની હતી. ચાંદની રાતની શીતળતા એમાં ભરી હતી. મનને વશ કરી દે તેવું કંઈ મુગ્ધ તત્ત્વ એ સ્વરમાં ભર્યું હતું.
વણાના સ્વરે વધુ ગાઢ થતા જતા હતા, એમ એમ જાણે આ બાગ, આ કુંડ, આ હંસ, આ હંસગામિનીએ બંધુ એકાકાર બનતું જતું હતું. અસ્તિત્વ ભુલાવે એવી, સમાધિ ચઢાવે તેવી સુંદરીના અધરની મધુરતા એમાં હતી. ક્ષણભર સહુ પોતાની જાતને વિસરી ગયાં. હંસ હંસગામિનીઓનાં વક્ષસ્થળ પર લાંબી ચાંચ નાખીને સ્તબ્ધ બની ગયા. શબ્દ બોલીને સ્વરમાધુરીમાં વિક્ષેપ આણવાની કલપના પણ સર્વ કેઈન હણાઈ ગઈ.
આષાઢી બીજ ઊગીને આથમી ગઈ તેય મૂહુ સ્વરસમાધિમાં લીન હતાં. થોડી વારે જાદુગર જેમ માયા સંકે. લતે હોય એમ સ્વરો પાછા ખેંચાવા લાગ્યા થોડી વારે સ્વરે અદશ્ય થયા, માત્ર એને રણકાર કેટલાય વખત સુધી મન પર અસર જમાવી રહ્યો. મેડે મેડે કઈ મેહક સ્વપ્નમાંથી જાગતાં હોય તેમ–ગાઢ નિદ્રા પછીની જાગૃત્તિ અનુભવતાં હોય તેમ સહુ સ્વસ્થ બન્યાં.
