________________
૧૭૬ : મત્સ્ય ગલાગલ
“ યુદ્ધતા ખરેખર ભયંકર થવાનું. અવન્તિપતિ સામાન્ય લડવૈયા નહાતા. એના પ્રચંડ સૈન્યખળ પાસે ભલભલા રાજા મામાં તરણું લઇ અધીનત્વ સ્વીકારી સલામતી શેાધતા. મહામંત્રી અભયકુમારે સૈન્યને સજ્જ થવા આજ્ઞા આપી, પણ ખીજી કંઈ વિશેષ તૈયારી ન કરી.
વાવટાળને વેગે. અર્થાન્તનું લશ્કર આવી રહ્યું હતુ. હવે તા કાલે પાટનગરીના દુ`ને ઘેરી લેશે. છતાં રે, મહામંત્રી કાળઝાળ દુશ્મનને થભાવવા રણમેદાન પર મગધની સેનાને કાં દ્વારતા નથી ? મગધના ચાદ્ધાઓ કંઇ સામાન્ય નહેાતા, છતાંય મગધની પ્રજાને પેાતાના બુદ્ધિનિધાન મંત્રોમાં શ્રદ્ધા હતી, વિશ્વાસ હતા. એ માનતી કે આ ધર્મવીર ને ક`વીર, સુરત મંત્રી એવા કાઇ ચમત્કાર કરશે કે શત્રુનું સૈન્ય વગર લડયે ભાંગી પડશે.
શ્રદ્ધાની પણ કસેાટી થાય એવી કટોકટી ઊભી થઈ. કાળભૈરવ જેવા અવન્તિપતિએ રાજગૃહને ઘેરી લીધુ. એની સાગર સમી સેના દૂર દૂર સુધી પથરાઇ ગઈ. હાથીએ હુંકાર કરવા લાગ્યા. અશ્વો ખૂ`ખારવા લાગ્યા. રાજગૃહની સળગતી ભાઇ આળંગવાની ને વહેતી ખાઈ તરવાની ચેાજના ઘડાવવા લાગી. ચૌદ ચૌદ ખડિયા સામ'તરાજાગ્માને જુદી જુદી કામગીરી પર મૂકી દીધા.
આટઆટલી મગધને રાળવાની તૈયારી છતાં મહામંત્રી અભયકુમારના પેટનું પાણી પણ હાલતું નથી. છેલ્લા ચારેક દિવસથી વહેલી પ્રભાતે રાજદુગાઁ પર કેટલાક ધનુધરા સાથે એ દેખાય છે. હવામાં એ ચાર તીર એક કાગળના કટકા
