________________
સતીમા : ૧૫૯ જ એના મસ્તક પર વત્સદેશને રાજમુગટ મૂક્યો, ને રાજસભાની વિદાય માગી.
સહુએ વિદાય આપી. પ્રદ્યોતનાં નેત્ર મૃગાવતીને એક વાર નજરે જોઈ લેવા લાલાયિત હતાં. પણ એને નિરાશા જ સાંપડી. આખરે એણે વિદાય લીધી.
સંધ્યાનું રંગબેરંગી આકાશ જ્યારે જગત પર છેલ્લાં અજવાળાં પાથરી રહ્યું હતું, ત્યારે અવન્તિપતિની પ્રચંડ ગજસેના ક્ષિતિજમાં ચાલી જતી હતી. કિલ્લાના બુરજ પરથી મા-દિકરો જોઈ રહ્યાં હતા!
મા, શું આ અવન્તિપતિ અજેય છે!” “બેટા, એ અજેય નથી. એની ગજસેના અજેય છે.”
કુમાર ઉદયન કંઈ ન બેલ્યો. એ ફક્ત સંધ્યાના પ્રકાશમાં અસ્ત થતી સેનાને નીરખી રહ્યો! ને ફક્ત એટલું જ ગણગણ્યઃ
ગ જ સે ના !” વાઘનું બચ્ચું શત્રુનું લોહી ચાખવા સજજ થતું હતું !
