________________
૧૫૮ : મત્સ્ય ગલાગલ
અંકુર ફૂટી નીકળ્યા. રડતું અંતર સ્થિર કરી પેાતાના સુંદર મરોડદાર હસ્તાક્ષર કર્યો અને રાજદૂતને રવાના કર્યો.
ઘેાડીવારમાં તે અવન્તિના સૈન્યમાંથી સુલેહની રણભેરીના સરાદો આવવા લાગ્યા. સહુએ કિલ્લા પર ચઢીને જોયું તા સૈન્યશિબિરો સમેટવા લાગી હતી. રણુમારચા પરથી લશ્કરી ખસવા લાગ્યાં હતાં.
આ તરફ્ અંત્યેષ્ટિ ક્રિયાની તૈયારીએ થઈ રહી. ત્યાં તા રાજા ચડપ્રદ્યોતના દૂત આવ્યા :
“ અવન્તિપતિ પોતાની ગજસેના સાથે મૃતરાજવીને છેલ્લુ માન આપવા હાજર રહેશે.”
કૌશાંખીના દરવાજા ખુલ્લી ગયા. શરણાઈ એ વિલાપના સૂર છેડવા લાગી. અવન્તિપતિ પ્રદ્યોત એની ગજસેના સાથે અગ્નિની જવાલાને અભિની રહ્યો અને કૌશાંખીની સેના સ્વયં રુદ્રાવતાર અવન્તિપતિને નીરખી રહી.
અવન્તિપતિ પ્રદ્યોતે મીઠાં વચનથી ઉયનને પાસે આલાન્ગેા, પ્રેમથી એના ખભે હાથ મૂકયો, ને બે ઘડી એ કુમારની સામે જોઇ રહ્યો!
રાણી મૃગાવતીની આબેહૂબ મૂર્તિ જેવા એ બાળક હતા. મનમાં માયા જન્માવે તેવું તેનુ રૂપ હતું. વાઘ જેવા અવન્તિપતિને પણ કૌશાંખીના આ માળ રાજવી પર વહાલ આવ્યું.
એણે સ્વહસ્તે ઉદયનને સિંહાસન પર બેસાર્યા. પેાતે
