________________
૧૫૦ : મત્સ્ય ગલાગલ એક એક આકર્ષક અવયવ ઉપર આવરણ નાખો-જેથી પુરુષની આંખ એને સ્પશી ન શકે!
ચૌદ ચોદ ખંડિયા રાજાઓનું સન્મ લઈને અવતીને પ્રદ્યોત આવ્યું છે. વિકરાળ, પૂની, જલ્લાદ, ક્રોધી, પ્રદ્યોત મારી નગરીને ખેદાનમેદાન કરશે, મારા નગરની લતને લૂંટી જશે. જે એક પણ સૌંદર્યવતીને સ્પર્યા વિના એ કેડે નહિ છોડે!
એટલું જ નહિ, મારી રાણી મૃગાવતીને પણ એ લઈ જશે, એની લાજ લૂંટશે ! મારા કુમાર ઉદયનને એ પકડીને હાથીના પગતળે ચગદશે! વિનાશને ઝંઝાવાત મારા સમગ્ર રાજ્યને આવરી લેશે.
હું શું કરું? મૃગાવતીને સોંપી દઉં! ના, ના, એ નહિ બને !
મૃગાવતીને ઝેર આપીને મારી નાખું! એનું ગળું પીસીને જીવ લઈ લઉં! પણ તેય એ હત્યારા પ્રદ્યોતને શી ખાતરી થશે કે મૃગાવતી મરી ગઈ!
ચિતારો એની નજર સમક્ષ આવ્યો. ચિતારાની આંગળીએથી ધડધડ લોહી વહે જતું હતું. એ કહેતે હતે: “રાજા, તે મારી આંગળી કાપી મને જિંદગી માટે નકામે બનાવ્યું. પણ હું તને મારીશ નહિ, જિવાડીશ. પણ મર્યાની જેમ! તું જીવીશ પણ અશાંતિભરી રીતે! વેરનું વેર કેમ લેવાય, એ આજે તને સમજાશે. તે તારા માપથી દુનિયાને માપી. દુનિયાના માપથી તારી જાતને માપવાની કદી ઈચ્છા ન કરી ! આજ તારું માપ કાઢી લેવાની ઘડી આવી પહોંચી છે !
