________________
૧૧૦ : મત્સ્ય-લાગલ તે તળાવના ઊંડા તળિયેથી ધસી આવેલી કેઈ બીજી મોટી માછલી પેલી દુષ્ટ માછલીને હડપ કરી ગઈ.
ઠીક થયું! ચિતારાના મેં પર જરા મલકાટ આ. ખૂની માછલીને એ જ સજા થવી ઘટતી હતી. ગુનેગારને ગુનાની સજા થવી જ ઘટે! ચિતારાને પેલી ખૂની માછલીને ગળી રહેલી માછલી તરફ ભાવ ઊપજ્ય. એના વીરવને ધન્યવાદના બે શબ્દથી વધાવવાનું દિલ થઈ આવ્યું. અરે, જે આમ ગુનેગારને શિક્ષા મળતી રહે તે જ સંસારમાં શાન્તિ ને વ્યવસ્થા સચવાઈ રહે!
સૂર્યનાં સોનેરી કિરણે અદશ્ય થઈ ચૂક્યાં હતાં, ને આકાશ આસમાની રંગની ઓઢણી ઓઢી રહ્યું હતું. નાનકડી ત્રીજની ચંદ્રરેખા પાણીમાં પડછાયા પાડી રહી હતી. ચિતારાને મન વહાલી બનેલી પેલી માછલી પાણીમાં ગેલ કરી કહી હતી. પેલું માછલીઓનું ટોળું તે, જેમાં પહેલી માછલી સાથે રમતું હતું એમ, આ બીજીની સાથે પણ ખેલવા લાગ્યું. એમને જાણે હર્ષ પણ નહોતે, વિષાદ પણ નહોતો. ઊંડાણમાંથી માસ્યનાં ઝુંડ આવી રહ્યાં હતાં. અચાનક બીજી એક મોટી માછલી ધસી આવી, ને પેલા ચિતારાને મન વહાલી બનેલી માછલીને ગળી ગઈ!
અરરર! પરમ પરાક્રમી, બહાદુર માછલીને આમ અકાળે નાશ? એણે તે જુલમીની જડ ઉખેડી નાખવાનું પુણ્યકાર્ય કર્યું હતું ! એની આ દશા? ચિતારાની કલાવિષ્ટ આંખો એના તરફ કેપ વરસાવી રહી, અને રાહ જોઈ રહી કે કઈ બીજી એનાથી જબરી માછલી એ શેતાનની સાના
