________________
મસ્ય દસમું
સબળ નિર્બળને ખાય
સધ્યા રક્તરંજિત વાદળોની પાછળ ઊતરી રહી હતી. કોશાબીનાં વિશાળ તળાવમાં કુમુદિની ધીરે ધીરે ઊંચું મેં કરી રહી હતી. સારસબેલડીએ કાંઠે આવીને સ્તબ્ધ ખડી હતી. ઘેર જતાં ગૌધણના ગળાની વાગતી ઘંટડીઓ ને ઘેટાં ચારીને પાછા વળતા ગેવાળની વાંસળીના સૂર વાતાવરણને ભરી રહ્યાં હતાં!
એ વેળા યક્ષમંદિરને પેલો ચિતારે, ઘાયલ સ્થિતિમાં, તળાવની પાળે, વૃક્ષને ટેકે બેઠે બેઠે દૂર આભમાં નજર નેધી રહ્યો હતો. હાથના અંગૂઠામાંથી ધીરે ધીરે રક્ત ટપકી રહ્યું હતું. મંત્રીરાજે સજા ફરમાવતાં ઘણી મહેર રાખી હતી. માત્ર અંગૂઠાને અગ્ર ભાગ જ છેદવામાં આવ્યું હતું. છતાં એ શસ્ત્રના ઘા કરતાં હૈયામાં પડેલા ઘાની વેદના અપરંપાર હતી!
છેલી રાત જ હતી – કૌશાંબીમાંથી વિદાય લેવાની ! એના હૃદયાકાશમાં પણ કેઈ અંધારી રાત જામી રહી હતી. ને ત્યાં જાણે હવે સૂર્યોદય થવાનો નહતો! સંધ્યા જેમ દિશાએ
