________________
૭૮ : મત્સ્ય-ગલાગલ
આજ વરસું વરસું થઇ રહી છે. આજે આખુ આર્યાવર્ત વત્સરાજની ઉદારતા આંખ ખેાલીને જોઈ લે ! ”
“ મારે મેઘ એક સામટા!” ધીરેથી ખોલીને સેવકા આજ્ઞા ઉઠાવવા ચાલ્યા ગયા. ને વત્સરાજ પેલી અદ્ભુત અલૌકિક છમી તરફ મીટ માંડીને તલ્લીન થઈ રહ્યા. દેહનુ એકેએક અવયવ પારદર્શક વસ્ત્રોમાંથી છાનું છાનું ડાકિયાં કરીને મનમાં શમાઇ જવા ચાહતું હતું. અરે, આ ચિત્રિત અંગાનાં સ્પર્શીમાં પણ જાણે સ્વર્ગ હતું.
શૃંગારભવનના જુદા જુદા ખડામાં ભિન્ન ભિન્ન રચના હતી. ચાંક ફુવારા ફુંકાર કરતા ઊડતા હતા, તે ખધે શીતળતા પ્રસરાવતા. કયાંક સેાનાદાનીઓમાંથી ધૂપના ગૂંચળા ઊ ંચે આકાશમાં ચચા કરતાં. કાંક આખાય ખંડ પ્રતિબિંબ પાડનાર અરીસાથી રચ્યેા હતા, તેા કાંક પારદર્શક રંગબેરંગી કાચની વચ્ચે રાજા–રાણીનું સિંહાસન માંડી દ્વીધુ હતું. ખાદ્ય, પેય ને શણગારની સામગ્રીના ખંડના ખંડ ભર્યાં હતા. વાજીકરણૢાની કીમતી મંજૂષાએ રાજવૈદ્યે છàાછલ રાખી હતી. કંદી નંદનવનની ખહાર, કદી મલયાનિલના ઝંકાર, કદી માનસરેાવરની મૃદુ લહેરી અહીં વાયા કરતી. રાજા ને રાણી શાસ્ત્રોમાં વણુ વેલા સર્વ કામપ્રકાર ને અહીં સાક્ષાત્ કરવાનાં, પૃથ્વી પર વસીને જીવતે જીવ સ્વર્ગનાં સુખ ભાગવવાનાં. રાજારાણીની અહીની એક રાત્રિનું મૂલ્ય કૌશાંખીની આખી પ્રજાનું એક દહાડાનું ધન હતું. અહીં રાજા-રાણી સ્વગૅના સ્વાદ માણતાં. કેઇ મૂર્ખા એમ પણ કહેતા કે નરક પણ અહીં જ વસતું હતું. કેાના અધૂરી રહેતા.
માટે
એ પ્રશ્ન
