________________
સૌભાગ્યપંચમી કથા
૧૨૧
મતી રાણી, સકલ કલાની જાણ હતી. તેને પુત્ર વરદત્ત રૂપલાવણ્ય શોભિત આઠ વરસનો થયો. પિતાઈ પંડિત પાસે ભણવા મોકલ્યો-ઉદ્યમ કરઈ–ભણાવઈ પણિ અબ્બર માત્ર મુખેં ન ચઢઈ, તે શાસ્ત્રની વાત વેગલી રહી. અનુક્રમઈ યૌવનાવસ્થા પામ્યો. પાછિલા કર્મના ઉદયથી કેહઈ ગઈ શરીર વિણઠું. કિહાઈ સાતા ન પામઈ.
હવઈ તેહજ નગરનઈ વિષઈ જિનધર્મરાગી સપ્તકેડિસુવર્ણસ્વામી, સિંહદાસ નામા સેઠિ વસતે હ. તેહની સ્ત્રી કપુરતિલકા નામઈ શીલવતી, રૂપવતી, સૌભાગ્યવતી હતી. તેની પુત્રી ગુણમંજરી નામઈ, અદ્દભુત વિનયવતી, પણિ કર્મો કરી રોગઈ ઉપદ્રવી; અને વલી મૂંગીબોલી ન સકઈ. પિતાઈ અનેક ઉપાય દીધા, પણિ રોગ શમઈ નહીં. કઈ વિવાહ પણિ ન કરઇ. સોલ વરસની થઇ. તેહનઈ દુખઈ કરી સમસ્ત કુટુંબ દુખીઉં થયું.
હવઈ તે નગરને વિષે એક સમઈ ચાર જ્ઞાનધરણહાર શ્રીવિજયસેનસૂરિ આવ્યા. સર્વ નગરના લેક, પુત્ર સહિત રાજા, કુટુંબ સહિત સિંહદાસ સેઠિ વાંદવાનઈ અર્થે જાતા હવા. ત્રિણ પ્રદક્ષિણ લેઈ વિધિપૂર્વક વાંદી યથાયોગ્ય ઠામઈ સહુ બેઠા. આચાર્યો દેશના દીધી, તિલાં જ્ઞાન-આરાધન વષાણું–“જે જ્ઞાનને મનાઈ કરી વિરાધઈ, તે આગલિ ભવિ શૂન્યમન અથવા અસંનિયા થાઈ, વલી જ્ઞાનને વચને વિરાધઈ તે મુગા-મુખરેગી થાઈ, વલી જે જ્ઞાન કાઈ કરી વિરાધઈ તેહને દુષ્ટ કુષ્ટાદિક રોગ થાઈ; અને ત્રિવિધ પ્રકારઈ વિરાધઈ તેહને પરભાવિ પુત્ર, મિત્ર, કલત્ર, ધન, ધાન્ય, સૌભાગ્યાદિ સર્વ નાશ થાઇ.”
ઈમ દેશના સાંભલી સિંહદાસ સેઠિ બોલ્યા:-“હે ભગવન, કુણુ કર્મઈ મારી પુત્રીનાં શરીર રાગ થયા ? ” ગુરુ હવા લાગા-“અરે મહાભાગ, સર્વ શુભાશુભ કર્મોથી નીપજઈ, તે માટે એને પૂર્વભવ સાંભલો.
ધાતકીખંડના ભરતનઈ વિષઈ ખેટક નામા નગર. તિહાં જિનદેવ સેક છઈ તેહની સુંદરી નામા સ્ત્રી છઈનામ અને રૂ૫ઈ પણિ. તેહના
