________________
(૧૧૪
.સીતા-અયહરણ.......ભાગ-૩
""
'आः कथं मयि मात्सर्या-दयमद्यापि दुर्मतिः । अनेकप्राणिसंहार-मकांडे तनूतेतराम्
ܐ ܐ ܐ ܐ ܐ
भरतेश्वरचैत्यं च, भ्रंशयित्वैष संप्रति યતતે તીર્થનુ∞વું, ભરતક્ષેત્રમૂળનું
''
અરે, આજ સુધી પણ મારી ઉપરના માત્સર્યથી આ દુર્મતિ અકાળે અનેક પ્રાણીઓના સંહારને કેમ કરે છે ? હાલમાં આ ભરતેશ્વર શ્રી ભરત મહારાજાએ બનાવેલા ચૈત્યનો ભંશ કરીને ભરતક્ષેત્રના ભૂષણભૂત આ તીર્થનો ઉચ્છેદ કરવા યત્ન કેમ કરે છે ?
ܐ
આ પ્રમાણે તીર્થના નાશનો વિચાર આવતાંની સાથે જ તે શ્રી વાલી મુનીશ્વર જે વિચારે છે અને જે કરે છે, તે બધું સમજ્વા જેવું છે, તેઓ વિચારે છે કે,
“અહં ઘ ત્યસંનોમ, સ્વશરીરેડવિ નિઃસ્પૃહઃ રામદ્વેષવિનિનું ો, નિમનઃ સામ્યવારિનિ ૨૫૧૫ तथापि चैत्यमाणाय, प्राणिनां रक्षणाय च રાદ્વેષી વિનવેન, શિક્ષયામિ મનાનહં િ
જો કે હું સંગરહિત છું. મારા શરીર વિશે પણ હું સ્પૃહા વિનાનો છું. રાગ અને દ્વેષથી હું રહિત છું. અને સમતારૂપી જળમાં નિમગ્ન છું તો પણ શ્રી નિમંદિરના અને પ્રાણીઓના રક્ષણ માટે રાગદ્વેષ વિના જ આને હું કાંઈક શિક્ષા કરું.
ܐ
આવું વિચારીને ભગવાન્ શ્રી વાલી મુનિવરે લીલાપૂર્વક પગના અંગુઠાથી અષ્ટાપદ પર્વતના શિખરને સહેજ દબાવ્યું. અનેક લબ્ધિના સાગર અને અચિંત્ય બળના સ્વામીનું એ સહેજ પણ દબાણ, ભયંકર પાપ કરવાને તત્પર થયેલા શ્રી રાવણને ભારે પડી ગયું. આથી એક ક્ષણવારમાં, મધ્યાહ્ન સમયે જેમ દેહની છાયા સંકોચાઈ જાય અને પાણીની બહાર રહેલો કાચબો જેમ સંકુચિત થઈ જાય, તેમ શ્રી રાવણના અવયવો પણ સંકોચાઈ ગયા. ભૂજાદંડ અતિશયપણે ભાંગી ગયા, અને મુખમાંથી લોહીની ઉલ્ટી થઈ ગઈ. એટલું જ નહિ પણ પૃથ્વીને રોવડાવતાં શ્રી રાવણ જાતે જ રોવા
