________________
જેમકે-ઘડપણ રૂપ (લાવણ્ય) ને નાશ કરે છે, આશા સવ સુખને, ચાચાપણું મહત્વ (મોટાઈ)ને, આત્મ પ્રશંસા ગુણને, નીચની સેવા પુરૂષના અભિમાનને, ચિંતા બલને નાશ કરે છે, અને લક્ષમી, પૈસે (મદમાં આવવાથી કાર્યા કાર્યને જેતે નથી તેથી) દયાને નાશ કરે છે.
હવે આ સુંદર શેઠને જીવ મરીને ત્યાંજ હારને સ્થાને ના કવરૂપે ઉત્પન્ન થઈ (પૂર્વની મૂછથી) તેને રક્ષક હેયની ! તેમ ત્યાં ફર્યા કરે છે. ' આ સુરપ્રિય (પિતાને માર્યા પછી પણ તે કુકર્મને પશ્ચાત્તાપ તે નથીજ પણ ઉલટે) ધન લાલસામાં ગ્રસ્ત થઈ ત્યાં તે ધનની તરફ તપાસ શેધ કરે છે પણ તે નિધાન તેને જડ્યું નહિ. એમ ઘણીવાર શોધ કરતાં પત્તો લાગતું નથી છતાં, જેમ અભવ્ય જીવ ભવ-સંસારમાં (પરિભ્રમણ) વાસને છેડતે નથી! તેવી રીતે આ સુરપ્રિયે પણ તે સ્થાન (માં પરિભ્રમણ) છોડયું નહિ, અને ત્યાં ને ત્યાં તપાસ કરતા ભટક્યા કરે છે.
- એક વખત એ (સુંદર શેઠને જીવ) છે તે નિધાનમાંથી મનહર રત્નહારને જમીનમાંથી બહાર કાઢીને, પૃથ્વી ઉપર મુકીને તેના ઉપર આળોટવા માંડયું. ખરેખર “લેજનું વિલસિત વિચિત્ર છે.” १ रूपं जरा सर्वसुखानि तष्णा याच्यामहत्वं गुणमात्मशंसा।
खलेषु सेवा पुरुषाभिमानं पिता मळं हंति दयां च लक्ष्मीः ।।
