________________
જુએ તે ખરા–આ મિત્ર સ્વજનેએ સ્નેહ ઓછો કર્યો એ તે ઠીક, પણ આ પક્ષી સમૂહ પણ (કે જે મારા ઘરના ચેકમાં અનેક રીતે ધાન્યાદિની ચણ કરતું હતું તેજ સ્થલે અત્યારે ઘાસના અંકૂર નીકળ્યા છે) વિષ્ઠા કરી રહ્યો છે.
મારા પ્રિય બધુ! દરિય! તું વિવેકમાં પણ ઘણે આ ગળ વધે લાગે છે, કારણ કે જેમ સજજન પુરૂષ, વિદ્યાહીણ કે ગુણહીણના ઉપર રાગ ધરતા નથી, કિ, ગુણાઢય જનના ઉપર પ્રેમી થાય છે, તેમ તું પણ વિદ્યા–ગુણવાળાનેજ રાગી થાય છે અને તેથી જ તેને બીજા બધા કરતાં જ્યારે મારા ઉપરજ બહુ ને લાગે છે તે તેની મને ચિંતા નથી, પણ ભવિષ્યને વિચાર કરૂં છું ! ત્યારે તારી પિતાની જ ચિંતા થાય છે કે તું મને મિત્ર તરીકે નેહી થયે છે, (મારા શિવાય બીજા તને પ્રિય નથી તેથી તે જ્યારે મારે દેહ નાશ પામશે ત્યારે (મારા સિવાય બીજા તને પ્રિય નથી લાગતા તેથી) હારું શું થશે? તું કમ્હાં જઈશ,
અસ્તુ–હે આત્મન ! તું પરને ઓળભા શામાટે આપે છે? કારણ કે, સ્વકૃત કર્મને વિપાકજ સુખ દુઃખ આપે છે તે પૂર્વે દાન આપ્યું નહિ હેય, તપ કર્યો નહિ હોય, દેવ-ગુરૂની આરાધના સેવા કરી નહિ હેય, અર્થાત તે તેવી કેઈ પણ ધર્મ કરણ આત્મયઃ અર્થે કરી નહિ હોય ત્યારે જ આ દરિદ્રતા આવેલ છે, તે પછી સુખની આશા શાને રાખે છે?)
છેવટે સુંદર શેઠે પુત્ર સુરપ્રિય સાથે વિચાર કર્યો કે
