________________
બધું વાપરી નાખશે ને કંઈ નહીં રહેવા દે તો આપણે તો હાથમાં ઠીબકું લઈ ભીખ માગવી પડશે. આમ વિચારી એકદા એ દુર્બુદ્ધિ પુત્રે પિતાને કહ્યું-તમને તે શું વાયુ થયું છે કે સન્નિપાત ફાટી નીકળ્યો છે કે કોઈ ગ્રહના પાસમાં સપડાયા છો કે તમારી બુદ્ધિ જ ભ્રષ્ટ થઈ છે કે આમ રોજને રોજ આપી આપીને ધનનો નાશ કરવા માંડ્યો છે ! તમે પિતા નહીં પરંતુ કટુંબમાં વેરિ જાગ્યા છો. હવેથી જો એક કોડી પણ કદિ કોઈને આપી તો મારા જેવો કોઈ બુરો નથી. એમ જાણજો. પણ ધનેશ્વર તો પુત્ર પ્રતિબોધને યોગ્ય નથી-એમ સમજીને અર્ધ્વ ભાગ લોકોના સમક્ષ આપી પુત્રને મિત્ર બનાવ્યો. પછી તો એને વૈરાગ્ય થયો એટલે અનેક ધર્મ સ્થાનોમાં સવિશેષ વ્યય કરવા માંડ્યો પણ એનું દ્રવ્ય ઘટવાને બદલે ઊલટું ધર્મની સાથો સાથ વૃદ્ધિ પામવા લાગ્યું. અનુક્રમે પોતાની છેલ્લી ઘડી આવી પહોંચી સમજીને જે હતું તે સમસ્ત દ્રવ્ય ઉત્તમ બીજની પેઠે સાત ક્ષેત્રમાં વાપરી અનશન આદરી, નવકાર મંત્રનું સ્મરણ કરતાં શુભ ધ્યાને મૃત્યુ પામી બંને સ્વર્ગે ગયા. પાછળ સાગરે તો પોતાનું ધન નહીં પોતે ભોગવ્યું કે નહીં દીધું ને એમજ વિદ્યાની પેઠે નાશ પામ્યું.
આમ થવાથી એ બંને દુર્ભાગી પેટ ભરવા માટે લોકોને ઘેર કામ કરવા રહ્યા. પણ તોયે કેટલેક કાળે કંઈ વ્યાધિ થવાથી કામ કરવાને અશક્ત થઈ ગયા અને કોઈએ પણ એમને ખાવાનું દીધું નહીં. કારણ કે હાથ પગ ચાલતા હોય ત્યાં સુધી જ કંઈ મળવાનું હોય તો મળે છે. પછી તો દયામણું મોં કરીને હાથમાં ઠીબ લઈને ઘેર ઘેર ભીખ માગવા નીકળ્યા. શી વિધિની ગતિ ! “અમારે ભીખ માગવી પડશે.” એમ જે એમણે કહ્યું એ સર્વ ખરું પડ્યું. માટે કહેવાય છે કે સમજણવાળાએ પોતાની જીભે કદિ પણ પોતાને વિષે અશુભ શબ્દ કાઢવો નહીં. આમ દુ:ખમય જીવન વીતાવી બંને પાપિષ્ઠ સ્ત્રી પુરુષ દુર્ધ્યાને મૃત્યુ પામી, કંઈ પણ પુણ્ય ઉપાર્જ્યું નહોતું તેથી દુર્ગતિમાં ગયા. જેટલો કાળ ધનેશ્વર અને ધનશ્રી સુખે સ્વર્ગમાં રહ્યા તેટલો કાળ એમના પુત્રે અને પુત્ર વધુએ ભવભ્રમણ કરતાં દુ:ખમાં કાઢ્યો. શ્રેષ્ઠીનો જીવ સ્વર્ગમાંથી દેવતાનું આયુષ્ય પૂર્ણ થયે, કાશપુર નગરમાં ભદ્ર નામે સમૃદ્ધિવાન અને સર્વશ્રેષ્ઠ શ્રેષ્ઠી થયો.
અભયકુમાર મંત્રીશ્વરનું જીવનચરિત્ર (ભાગ-૩)
૮૪