________________
(૧૧૦), હવે અડતાલીશમી પૃચ્છાને ઉત્તર એક ગાથાએ
કરી કહે છે. जो निम्मलनाणचरि-त्तदंसणेहिं विभूसिअ सरीरो । सो संसारं तरिउं, सिद्धिपुरं पावए पुरिसो ॥ ६२ ॥
ભાવાર્થ-જે પુરૂષ નિર્મળ જ્ઞાન, ચારિત્ર અને દર્શને કરી વિભૂષિત શરીરવાળો હોય તે પુરૂષ સંસાર સમુદ્ર તરીને મેલનગરને પામે છે. જે દર છે જેમ અભયકુમાર જ્ઞાનાદિક આરાધી મેક્ષ પામશે તેમ. તેની કથા કહે છે –
મગધ દેશે શ્રેણિક નામને રાજા રાજ્ય કરે છે, તેને અભયકુમાર નામે પુત્ર છે તે જ પ્રધાન છે. તે ચાર બુદ્ધિને નિધાન છે અને બુદ્ધિપ્રભાવે પિતાના પિતાના રાજ્યને વૃદ્ધિવંત કરે છે. તેને રાજાએ રાજ્ય આપવા માડયું પરંતુ તેણે પાપના ભયથી ડરીને લીધું નહીં.
એકદા શ્રી વીર પ્રભુ આવી સમેસર્યા. તેમને અભયકુમારે વાંદીને પૂછયું કે-“હે સ્વામિન્ ! છેલ્લા રાજર્ષિ કોણ થશે ?” પ્રભુએ કહ્યું કે “ઉદાયન રાજા થશે.” આને તાત્પર્ય એ છે કે જે અભયકુમાર રાજા થાય છે તે રાજર્ષિ (મુનિ) થઈ શકે નહીં.
હવે પિતાના પિતા શ્રેણિક મહયોગે રાજ્ય મૂકીને દીક્ષા લેતા નથી તેથી અભયકુમારે ચિતવ્યું કે આજે હું મારા પિતાના આગ્રહથી રાજ્ય લઈશ તે પછી મારાથી પણ દીક્ષા લેવાશે નહીં, માટે મારે રાજ્યનું કામ નથી; પણ મારા પિતાએ એવું વચન મારી પાસેથી લીધેલું છે કે મારી આજ્ઞા વિના તારે કાંઈ જવું નહીં એટલે દીક્ષા લેવી નહીં, તેથી તેને શો ઉપાય કરે? એ પ્રમાણે વિચાર કરે છે.
એવામાં માઘ મહિનાને દિવસે સંધ્યા સમયે ચલ્લણ રાણીએ સવરની પાળ ઉપર એક સાધુને કાઉસગ્ગ ધ્યાને સ્થિર રહેલા જોયા, ત્યારે રાણીએ ચિંતવ્યું કે એ ઋષિ રાત્રિએ ટાઢ કેવી રીતે સહન કરશે? એમ વિચાર કરતી ઘેર આવી. રાત્રિએ શય્યામાં પોઢી, ત્યાં પિતાને હાથ સોડની બહાર રહી ગયો અને જાગીને જોયું તે હાથ ટાઢે થઈ ગયેલું લાગે. અચાનક તે વખત સાધુ સાંભરી આવ્યા, તેથી તે
