________________
( ૭ ) એક દિવસ શેઠ જમીને ગેખમાં બેઠા છે એવામાં ચોથા પુત્રની સ્ત્રી બહુ ગુણવંતી છે. તેની સુપાત્રને દાન દેવાની મતિ છે, ચતુર છે, જાણ છે. તે સ્ત્રી વાસણ ધોવા–માં જવા માટે ઘરની બહાર આંગણામાં બેઠી છે, એટલામાં કઈક નવદીક્ષિત સાધુ આઠ વર્ષની ઉમરના હતા તે ઈયોસમિતિ શોધતા વહોરવા માટે શેઠના ઘરને બારણે આવ્યા. તેને દેખી પેલી સ્ત્રીએ કહ્યું:
દેહે. ચેલા ખરી સવાર, ધામણું વાર ન જાણુએ; તમે ત્યાં અન્યથી આહાર, અહુ ઘર વાસી જીમીએ. ૧
અર્થ:“હે ચેલા ! હજી તે સવાર છે, તું ભિક્ષાને વખત થઈ ગયો છે એમ ન સમજીશ. વળી અમે વાસી અન્નના જમનાર છીએ તેથી તમે બીજે જઈને આહાર .” ચેલાએ કહ્યું કે-“તે હું અન્યત્ર ભિક્ષા માટે જાઉં?” વહુએ કહ્યું કે જેમ ઠીક લાગે તેમ કરે.” પછી ચેલો પણ તે કૃપણનું ઘર મૂકી અન્ય ઘરે આહાર લેવા ગયે.
ગેખમાં બેઠેલા શેઠે તે સર્વ વાત સાંભળીને વિચાર્યું કે–“એ વહુનાં વચન મળતાં આવતાં નથી. એટલે વહુને બેલાવી પૂછયું કે
બે પહેર દિવસ થયા છતાં તમે ચેલાને એમ કેમ કહ્યું કે સવાર છે. વળી ચેલાએ બીજે આહાર લેવા જવાનું કહ્યું ત્યારે તમે તેમ કરવામાં સંમતિ કેમ આપી? અને અમારે ઘેર વાસી જમીએ છીએ એમ કેમ કહ્યું? આપણે ઘેર તે સર્વદા નવી જ રસવતી નીપજે છે અને સર્વ કુટુંબ સહિત તાજી રસવતી ખાઈએ છીએ; પરંતુ ટાઢી રસોઈ તો કઈ જમતું નથી. તેમ છતાં તમે ચેલાને એમ કહ્યું તેનું કારણ શું ?” તે સાંભળી વહુ ઘૂંઘટ કાઢી લજજા આણતી થકી કહેવા લાગી કે-“હે તાતજી! સાંભળે. મેં ચેલાને કહ્યું કે તમે સવારી એટલે વહેલી નાનપણમાં દીક્ષા કેમ લીધી? ત્યારે ચેલે કહ્યું કે ધામણું વાર ન જાણુએ, તેથી હું બહું છું, કારણ કે સંસાર અસાર છે, આયુ અથિર છે, તેની બીક લાગે છે, માટે ધામણ વાર ન જાણુએ એટલે વેળા કેમ ગમાવીએ?
