________________
૨૩૯ “મોટું મોટું સર્વ દેખાય હેલું,
છોટું છોટું તાળું છુપાય હેલું, પાકું પાકું પદ્મ ખીલેજ હેલું, નીચે નીચે ધ્વાન્ત ચાલે જ હેલું. ૧
(શાલિની છંદ:) હે રાજન્ હવે નિદ્રામાંથી જાગૃત થાઓ.”
“અહો ! પ્રાત:કાળ થયો !” એમ કહી ઉઠ્યો, ને અદેપાર સરોવરે ગયો. ત્યાં આવશ્યવિધિ કરી, સ્નાન કર્યું. થોડાં કમળ પુષ્પો લઈ તેજ ઇનાયતનમાં ગયો. ભગવાન આદિનાથની ભાવભક્તિથી વિધિપૂર્વક પૂજા-સ્તવના કરી. એકંદરે કુલ પ્રાતઃકૃત્યથી પરવારી મલયસુંદરી પાસે થોડેક દૂર જઈ બેઠો.
તેવામાં તો હસતી હસતી ચતુરીકા આવી, ને ધીમે રહી કહેવા લાગી-કુમાર ! તમારા ગુણો સાંભળી આશ્ચર્યચકિત તિલકમંજરી આજ આ વખતે જ અહીં આવનાર છે. તેથી આપ કલ્યાણમૂર્તિને હાલ થોડો વખત અહીં જ બેસવા વિનંતી છે.”
એ એમ વાત કરતી હતી તેવામાં વાજીંત્રો સંભળાયા. મનુષ્યોનો કોલાહલ સંભળાયો. ધોળા સ્વચ્છ છત્રો જણાયાં. આકાશમાં સોનેરી ધજાઓ ફરકવા લાગી. વારાંગનાઓના દિવ્ય અંગરાગનો પરિમલ દિશાઓમાં વ્યાપ્ત થઈ ગયો. તે હાથણી પર બેઠી હતી, દશ દિશાઓમાં દેહપ્રભા વિસ્તારતી હતી, શરીરે નવપલ્લવો મૂક્યા હતા, બે બાજુએ ચામરો વીંજાતા હતા. ધીમે ધીમે આકાશમાંથી નીચે ઉતરી, વાહન પરથી ઉતરી, વિદ્યાધરીઓ આજુબાજુ આવી હાજર થઈ ગઈ. તેઓ સાથે અમારા તરફ
