________________
૧૫૪
વહાલામાં વહાલાને મળી હોઉં તેથી જરાકુચી ફરકવા લાગ્યા. કોણ જાણે શાથી જે રડવું આવતું હતું તે માંડ માંડ રોકી રાખ્યું. છેવટે નમ્રતાપૂર્વક ભક્તિભાવથી હાથ જોડી મસ્તક નમાવી વારંવાર પ્રણામ કરવા લાગી.
ભગવાનના મુખ સામે દૃષ્ટિ સ્થિર કરી બેઠી, એકીટશે સામે જોઈ રહી, આંખમાંથી આંસુની ધાર ચાલી, ઉત્કંઠા વધવા લાગી. એવો કોઈ અપૂર્વ આનંદ અને શોક બન્નેથી મિશ્રિત અવસ્થા અનુભવતી હતી કે જે મારું મન જ જાણે છે કહ્યું જાય તેમ નથી. હું તો એમને એમ શરીર સ્થિર કરી બેસી જ રહી.
