________________
૧૩૦
જણાતા હતા, ધ્રો પથરાઈ હોય તેવા જંગલો જણાતા હતા, વિધ્ય, સહ્ય વગેરે પર્વતો ટેકરા જેવા જણાતા હતા, સર્પની કાંચળી જેવી નદીઓ જણાતી હતી. ક્યાંક સૂર્યની નજીક જવાથી તાપ બહુ લાગતો હતો. ક્યાંક વાદળાઓ છત્ર માફક ઉપર આવી છાંયો આપતા હતા. ક્યાંક તો હાથીથી ભય પામી સિદ્ધાંગનાઓ ખસી જઈ રસ્તો આપતી હતી. છેવટે એકશૃંગ પર્વતના શિખર પરના આકાશના ભાગે હું પહોંચ્યો, મેં મનમાં વિચાર કર્યો
આ હાથી પૂર્વ જન્મમાં મેં કરેલ અપરાધ યાદ લાવી મને નિરાધારને લઈ જાય છે. પશુ કદી આકાશમાં ગતિ કરી શકે જ નહીં. જણાતું નથી, કે કેટલેક દૂર હું આવી ગયો છું તો જ્યાં સુધી આ બહુ દૂર ન જાય, આ પર્વત ઓળંગી ન જાય, સમુદ્રમાં કે બીજા દ્વિપમાં ન ફેંકી દે, ત્યાં સુધીમાં આને પાછો વાળવા પ્રયત્ન કરું.” એમ વિચાર કરી હાથ વાંકો વાલી કેડે બાંધેલી તલવાર પકડી.
તલવાર ખેંચી કે વિજળી માફક ચમકતી જોઈ તેણે ભયંકર ચીસ પાડી, અને એકદમ પેલા અદષ્ટપાર સરોવરમાં પડ્યો.
પડતાની સાથે અદશ્ય થઈ ગયો, નિરાધાર હું ડુબ્યો, ને પાછો બહાર નીકળ્યો. તરત જ જરા સાવધાન થઈ બે હાથે તરતો તરતો કિનારા તરફ ઘુંટણ સુધી ઉંડા પાણીવાળા ભાગમાં આવ્યો.
- હાથી પર ચડતી વખતે ધુળથી, ને હાથીની સૂંઢમાંથી ઉડતા મદના બિંદુઓથી ખરાબ થઈ ગેયલું શરીર ધોઈ સાફ કર્યું. તળાવમાં પ્રવેશ કરી ખૂબ જાયો, એમને એમ બહાર
