________________
-
વિશ્વની આધ્યાત્મિક અજાયબીઓ~~~ આ પરિવાર મહારાષ્ટ્રના જ એક ગામડામાંથી મહારાષ્ટ્રિયન ગરીબ છોકરીને મુંબઈ પોતાના ઘરે લઈ આવ્યો. કચરા-પોતા કરવા, રસોઈ બનાવવી... વગેરે ઘરના બધા કાર્યોમાં એ છોકરી સહાય કરે.
એ પરિવાર જ્યાં રહેતો હતો, એની બાજુમાં જ સાધ્વીજીઓનો ઉપાશ્રય હતો. આ શ્રીમંત પરિવાર ધાર્મિક પણ હતો. એમને ત્યાં જ ઘરદેરાસર હતું. જ્યારે પણ વિહાર કરીને સાધ્વીજી ભગવંતો પધારે ત્યારે ઉપાશ્રયમાં કચરા-પોતા કરવા તથા સાધ્વીજીઓને બીજી પણ કોઈક જરૂરિયાત હોય... તો શ્રીમંત પરિવાર એ મરાઠી-છોકરીને જ એ બધું કામકાજ સોંપતા.
આ રીતે એ છોકરીને ઉપાશ્રયમાં વારંવાર કંઈને કંઈ કામ અંગે જવાનું થતું. ગમે તે હોય
પણ એ છોકરી પૂર્વભવનો કોઈક આરાધક આત્મા હતો. જૈન કુળમાં ભલે જન્મ ન મળ્યો, પણ આત્મામાં તો સાચા જૈનત્વને પામવાની ભરપૂર યોગ્યતા ધરબાયેલી પડી હતી.
એ છોકરીને સાધ્વીજીઓને જોઈ ખૂબ આનંદ આવતો. એમની જીવનચર્યા એને ખૂબ ગમતી. પણ પોતે તો એક કામવાળી, ગરીબ, મરાઠી છોકરી હતી..
સાધ્વીજીઓનો પરિચય વધવા લાગ્યો.
એમાં સાગર સમુદાયના એક સાધ્વીજીનો સંપર્ક તો એ છોકરી માટે પારસમણિ સમાન બની રહ્યો.
સાધ્વીજીની પ્રેરણાથી એ છોકરીને સામાયિક, અષ્ટપ્રકારી પૂજા વગેરે ધર્મારાધના કરવાનું મન થયું.
એનો પ્રચંડ ભાગ્યોદય. શ્રીમંત પરિવાર અને સંપૂર્ણ અનુકૂળ થઈ ગયો.
એ મરાઠી ગરીબ છોકરી ઘરમાં જ અષ્ટપ્રકારી પૂજા કરવા લાગી. સામાયિકાદિ પણ શરૂ કરી દીધા.
શ્રીમંત પરિવારના બહેને એ છોકરીને કહી દીધું કે “તારે ઘરના કામની ચિંતા ન કરવી. એ બધું હું સંભાળી લઈશ. તું નિશ્ચિત બનીને ધર્મારાધના કર. તારો એમાં ઉત્સાહ છે, એને અમે કદી નહિ રોકીએ. તું આગળ વધ...”
અને સાધ્વીજી ભગવંતો સાથેનો પરિચય વધતો જ ગયો. અભ્યાસ પણ શરૂ થઈ ગયો. દીક્ષાની ભાવના પ્રગટી, શ્રીમંત પરિવારે સંમતિ આપી, અને સંયમજીવનની તાલિમ માટે સાધ્વીજીઓ સાથે એ
