________________
વિશ્વની આધ્યાત્મિક અજાયબીઓ
પણ જ્યારે ગુરુજીએ આદેશ કર્યો કે “આજે સાંજે ત્યાં જવાનું છે...” તો ગુર્વજ્ઞાને પણ ખૂબ જ ઉમંગભેર વધાવી લીધી.
આ જ બાલમુનિએ વડીલ સાધુને જિજ્ઞાસાથી પૂછ્યું કે
-
– આ બધી જાતજાતની પત્રિકાઓ આવે, એ બધું સાધુથી જોવાય. ‘પત્રિકા કેવી આકર્ષક
છે ?...’ એમ વિચાર આવે, એમાં તો રાગભાવ જ પોષાય ને ?
સમજુ વડીલ મુનિએ એ વાતનો ‘હ’ કારમાં જવાબ દીધો.
—
ઓ બાલ મુનિરાજ ! તમારી નિર્મળ પ્રજ્ઞાને અમારી અનંતશઃ વંદના બંને જોડિયા બાલમુનિઓએ દીક્ષા મેળવવા માટે ગૃહસ્થપણામાં છેલ્લા બે વર્ષ તમામ મીઠાઈઓનો ત્યાગ કરેલો હતો. આજે પણ બધું ત્યાગી દીધેલું છે.
બંને મુનિવરોએ તમામે તમામ પ્રકારના ફળો પણ ત્યાગી દીધા છે. એકવાર એક વડીલે બંને બાલમુનિઓને પૃચ્છા કરી કે
“તમે સાચું બોલજો, આ ૪૦-૫૦ સાધુઓની મોટી ગોચરી માંડલીમાં મીષ્ટાન્ન-ફરસાણ પણ આવે છે, ઉનાળામાં કેરીનો રસ પણ આવતો હતો. બીજા સાધુઓ વાપરે પણ છે. તમે જુઓ પણ છો “આ કેરીનો રસ, મીઠાઈ, ફરસાણ વગેરે આવ્યા છે...” બીજાને વાપરતા જુઓ છો. તો શું તમને ઈચ્છા નથી થતી ? કે અમે પણ વાપરીએ... શું તમને એ સારી વસ્તુઓ વાપરવાનું મન નથી થતું ?
સાચું બોલજો હોં !”
અને બે ય બાલમુનિઓએ દઢતા સાથે જવાબ આપ્યો કે,
“આ બધું તમે અમને પૂછો છો, પણ અમને તો આ બધા વિચાર જ નથી આવતા. અમે સંસારમાં હતા, ત્યારે આ ઘણું બધું મળતું જ હતું... પણ અમે છેલ્લા બે વર્ષ કશું વાપરેલું નહિ. અમને આવા કોઈ વિચારો નથી આવતા. અમે ખરેખર આ વાત હૃદયથી કહીએ છીએ..”
વડીલ મુનિ બેહદ આશ્ચર્ય પામ્યા. ૧૫ વર્ષના બાલમુનિઓને શું ઘણી બધી આઈટમો જોયા પછી પણ, બધા વાપરતા હોય તો પણ જાતે વાપરવાની ઇચ્છા ન થાય ? આ શી રીતે સંભવે ?... એ પ્રશ્ન હજી પણ એમને મુંઝવી રહ્યો છે.
બંનેએ ૧૩ વર્ષની ઉંમરે શિખરજીની યાત્રા કરી. તે દિવસે એમને ઉપવાસનું પારણું હતું. ત્યારે તે બંને ભાઈઓ સંસારમાં હતા. પારણું કરવા બેઠા તો જોયું કે ૨૫-૨૫ આઈટમો પારણામાં હતી. (મોટું રસોડું, સંઘ હોવાથી એટલી આઈટમો હતી...)
૫૩.
