________________
~ વિશ્વની આધ્યાત્મિક અજાયબીઓ
+ (૯) એક સાધુ મને કહે “બહાર અંડિલ જવાની જગ્યા ન મળે, તો પ્યાલામાં જઈને ઉચિત સ્થાને પરઠવી આવું. એ વખતે ઉપાશ્રયમાં રાખેલી વાડાની રૂમોનો ઉપયોગ કરવો પડે. એ સ્પેશિયલ સાધુ માટે બની હોવાથી એમાં દોષ તો છે જ, છતાં એ તો ના છૂટકે સેવવો પડે છે. પણ એ વાડાની નાનકડી રૂમમાં બેસવા માટે જે ઊંચી બે પાળ બનાવેલી હોય છે, હું કદી એના પર નથી બેસતો. એને બદલે ત્યાં જ પાળની બાજુમાં જ બેસીને કામ પતાવું છું. રૂમ તો ના છૂટકે વાપરવી પડે છે, પણ પેલી પાળ તો ન વાપરે તો પણ ચાલી જ શકે છે. તો શા માટે એ આધાકર્મી પાળ વાપરવી?”
(૧૦) એક સાધુએ વારંવાર ફીટ આવવાથી છેવટે ડોક્ટરના કહેવા પ્રમાણે બે ટાઈમ દવા શરૂ કરી. એ દવા એવી કે અવશ્ય લેવી જ પડે. એકાદવાર પણ ભુલાઈ જાય તો તરત ફીટ આવે. (શરીર ખેંચાય - માણસ બેભાન થઈ જાય.. જેનું બીજું નામ આંચકી છે.) એટલે રોજ બંને ટાઈમ દવા સમયસર અવશ્ય લેવી જ પડે.
વળી એ દવા ગરમ પડે એવી હોવાથી સાથે કંઈક ખોરાક લેવો પડે. જો એકલી દવા લેવામાં આવે તો રીતસર છાતીમાં દુઃખવા માંડે.
બાર-બાર વર્ષથી પ્રાયઃ સળંગ એકાસણા કરનાર એ સાધુ એકાસણા છોડવા ઈચ્છતો ન હતો. એટલે જ એણે ડોક્ટરોની પાસે રજા માગી કે “ખોરાક વિના એકલી ગોળી લઈએ તો ચાલે કે નહિ?” પણ ડોક્ટરોની સખત ના અને છાતીમાં બળવાનો જાત અનુભવ એટલે સવાર-સાંજ ગોળી સાથે કંઈક વાપરવું અનિવાર્ય બન્યું.
છેવટે દુઃખી હેયે એકાસણા છોડી નવકારશી શરૂ તો કરી. પણ એમાં એમણે જે કાળજી કરી એ અદ્વિતીય હતી.
એ મુનિ કહે કે “સવારે કોઈપણ એક જ વસ્તુ વાપરવાનો મેં નિર્ણય કર્યો. જો જૈનોના ઘરો હોય તો નિર્દોષ દૂધ મળી રહે પણ માત્ર ને માત્ર દૂધ જ વાપરવાનું. એમાં ખાંડ નહિ જ નંખાવવાની. ખાખરા પણ નહિ, તો પૌઆ-ઉપમા-મિષ્ટ-ખજૂર વગેરેની તો વાત જ ક્યાં રહી? સાધુઓ ભક્તિભાવથી બધુ વપરાવવા પ્રયત્ન કરે. પણ હું રોજ ધારણા અભિગ્રહ જ કરી લઉં એટલે એક જ વસ્તુ માટે વાપરવાની રહે.
જ્યાં જૈનોના ઘર ન હોય, એટલે દૂધ ન મળે ત્યાં પણ ગોળ તો મળી જ જાયને? એવા સ્થાનોમાં ગોળ લાવી ગોળનું પાણી કરીને માત્ર એ એક જ વસ્તુ વાપરી લઉં.
આ થઈ સવારની વાત!
સાંજની ગોચરી માટે મને લગભગ શંકા જ રહે છે કે “એ દોષિત હોય છે. કેમકે રાત્રિભોજનના ત્યાગવાળા ઘણા ઘણા ઓછા હોય. એટલે સાંજે ગોચરી ચોક્કસ ઘરોમાં જ મળે. એમને પણ ખબર હોય કે સાધુ-સાધ્વીઓ આવશે જ. એટલે મિશ્રાદિ દોષ તો લાગે જ. વળી આપણે તો