________________
-~ --વિશ્વની આધ્યાત્મિક અજાયબીઓ ~-~~+ નબળાઈના કારણે ફીટ આવી, પણ ન પૌષધ પારવાની વાત કે એકાસણું કરવાની વાત !
મન મક્કમ કરી બીજા દિવસે પણ ઉપવાસ કર્યો. ત્રીજા દિવસે નબળાઈ વધવા છતાં ફરી ઉપવાસ કર્યો... અને એ રીતે બેને જીવનમાં પહેલીવાર અઢાઈની તપશ્ચર્યા કરી. એમનો ઉત્સાહ ખૂબ જ વધી ગયો.
બીજે વર્ષે ફરી પોતાના બેન સાધ્વીજીઓ પાસે આરાધના માટે આ બેન ગયા, અને એમણે આશ્ચર્યજનક વાત કરી. “જન્મથી માંડીને જે રોગ મને વળગેલો હતો, દર મહિને જેનો હુમલો આવતો હતો, એ રોગ ગયા વર્ષે અઢાઈ કર્યા બાદ સંપૂર્ણપણે બંધ થઈ ગયો. એકવર્ષથી ફીટ આવી જ નથી.”
હવે એ બેને અભ્યાસ શરુ કર્યો. ક્ષયોપશમ ઓછો એટલે રોજની ચાર-પાંચ કલાકની મહેનત કરે, ત્યારે માંડ ચાર દિવસે એક ગાથા યાદ રહે...
થોડા સમય બાદ સાધ્વીબેનો મુંબઈ આવ્યા, ત્યારે આ બેને કહ્યું કે “મારે દીક્ષા લેવી છે...” સાધ્વીબેનો મુંઝાયા, “અતિમંદ ક્ષયોપશમ, ભલે વર્ષથી ફીટ આવી નથી, પણ પાછો રોગ શરુ થાય તો ? સાચવવું ભારે પડે...” અને એમણે દીક્ષાની ના પાડી.
પણ આ બેનનો વૈરાગ્ય ચોલમજીઠના રંગ જેવો હતો. એ છેક સાધ્વીબેનોના ગુરુ પાસે પહોંચી ગયા અને હૈયાના ભાવ જણાવ્યા. ગુરુએ સાધ્વીબેનોને આદેશ આપ્યો કે “જો આ બેનને “મા” સાસરે મોકલશે, તો તેને કેટલી ચિંતા રહેશે? જે “માએ તમને આ સ્થાન સુધી પહોંચાડ્યા છે, એના ઉપકારને યાદ કરીને તમે આ તમારી બેનને સાચવી લો.”
અંતે દીક્ષા થઈ.
આ બેને દીક્ષા બાદ પહેલા જ વર્ષે માસક્ષમણની આરાધના કરી, એ ઉપરાંત શત્રુંજય તપ, શ્રેણીતપ, સિદ્ધિતપ, બે વર્ષીતપ, વીસસ્થાનક તપ, ૫૦૦ આંબિલ, વર્ધમાનતપની ૭૯ ઓળીઓ, પપમી ઓળી કરિયાતુ અને રોટલી એમ માત્ર બે જ દ્રવ્યથી પપ દિવસ મૌનપૂર્વક કરી. તેઓ લોચ પણ જાતે જ કરે છે અને ૨૦ વર્ષનો દીક્ષાપર્યાય થઈ ગયો હોવા છતાં પોતાનું બધું કામ જાતે જ કરે છે.
(ફીટ જેવી વિચિત્ર બિમારી. દર મહિને બે દિવસ બેભાન કરી દેનારી બિમારી... છતાં એક મુમુક્ષુ જ્યારે મક્કમ બને છે, વૈરાગી બને છે... ત્યારે એ ક્યાંથી ક્યાં સુધી પહોંચી શકે છે, એ આના ઉપરથી સ્પષ્ટ રીતે સમજી શકાય છે. એટલે જ “હું માંદો છું, મારાથી હવે કશું ન થાય.” એવી એવી દીનતાઓનો ભોગ બનવાને બદલે ઉત્સાહપૂર્વક સખત પુરુષાર્થ આદરવો એ જ એક સુંદર માર્ગ છે.)