________________
-~~--~~~વિશ્વની આધ્યાત્મિક અજાયબીઓ ---------- પણ ભાવથી તો આ સર્વ આચારોના પાલક જ છે. માટે જ તેઓ એ આચારપાલકો જેટલી જ નિર્જરા પામે છે, એ સંદેહ નથી.
આ જ કારણસર આવા મહાત્માઓમાં બાહ્યદૃષ્ટિએ આચારપાલન ન દેખાય તો એટલા માત્રથી એમને નબળી કોટિના સાધુ-શિથિલ સાધુ માનવાનું, બોલવાનું ગોઝારું પાપ બિલકુલ ન આદરવું. શાસ્ત્રકારોએ તો કેવી સુંદર સલાહ આપી છે કે “સ્થવરકલ્પીઓએ અને જિનકલ્પીઓએ પરસ્પર કોઈની નિંદા વગેરે કરવા નહિ. ભલે સ્થવિરો જિનકલ્પીઓ કરતા આચારની અપેક્ષાએ ઘણા ઘણા નબળા છે. તો પણ એ બધા જિનાજ્ઞામાં વર્તે છે. માટે કોઈ હીલનીય બનતું નથી.
જેઓ આજ્ઞાભંજક બનેલા છે, તેઓ પણ નિંદનીય... તો નથી જ.)
વૈરાગ્ય કેવો ? ચોલમજીઠના રંગ જેવો આ શું છે? ગુંદરની ઘેંસ છે? ઉનાળામાં તમારે ત્યાં ગુંદરની ઘેંસ શી રીતે હોઈ શકે ? નક્કી મારા માટે જ બનાવી છે ને? અને આમ પણ છેક મુંબઈથી તમે મારા માટે અહીં સુધી આ ઘેંસ લાવ્યા. એટલે એ અભ્યાહત દોષવાળી તો બની જ ગઈ. હું એ બિલકુલ નહિ વહોરું.”
ચોવીસ વર્ષની ભરયુવાન, ગ્રેજ્યુએટ બનેલો વૈરાગી સાધુ એક બેન સામે નીચા ઢાળેલા નેત્રે ઉપર મુજબ બોલી રહ્યો હતો.
એ બેન હતી એ જ સાધુની સંસારી સગી બા ! દીકરાની દીક્ષાને ઝાઝો સમય થયો ન હતો અને બાને તો દીકરાનો રાગ સમાતીત હોય એ સીધી સાદી વાત છે. એટલે જ ઉનાળામાં ય દીકરાને ભાવતી ગુંદરની ઘેસ બાએ જાતે બનાવી અને દીકરાને મળવા સુરત બાજુ જઈ પહોંચી. દીકરાને ખૂબ વિનંતિ કરી, આજીજી કરી... પણ સંયમસંપન્ન પુત્રમુનિએ સ્પષ્ટ ના પાડી. આધાકર્મી અને અભ્યાહત આ બંનેય દોષો એમને હરગીજ મંજૂર ન હતા.
પુત્રમુનિ તો ના પાડી પોતાના સ્થાને જઈ બેસી ગયો. પણ બીજી બાજુ બાને ભારે આઘાત લાગ્યો. એ તો ત્યાં જ ઊભી ઊભી રોવા લાગી. પુત્રસ્નેહ પરાકાષ્ઠાએ પહોંચ્યો.
એ વખતે આ ગ્રુપના એક વૃદ્ધ મુનિ દૂરથી આ દશ્ય જોઈ રહ્યા હતા. બાને આ રીતે દુઃખી બનીને ધ્રુસકે ધ્રુસકે રડતી જોઈ એમને ભારે આઘાત લાગ્યો.
વૃદ્ધમુનિ પહોંચી ગયા પેલા પુત્રમુનિ પાસે ! “મુનિવર ! તમારી બા આ રીતે ધ્રુસકે ધ્રુસકે રડે એ શું સારુ લાગે છે ? જાઓ. મારી આજ્ઞા છે કે તમે એ બાની ઈચ્છા પૂરી કરો. ગુંદરની સ વહોરી લો. અપવાદ રૂપે આજે વાપરી લો.”