________________
थई. साध्वीओ अगियार अंगनी आवृत्ति करती तेने एकाग्र चित्तथी अवधारी लेवाथी वज्रस्वामी पण तीव्र प्रज्ञाशक्तिना प्रभावे अगियार अंगना ज्ञाता बनी गया. खरेखर का छे के -'बुद्धिर्यस्य बलं तस्य।'
अमुक समय पसार थया बाद श्रीसिंहगिरि प्रमुख साधुओ पाछा ते ज नगरमां आवी चढ्या. पुत्र सोंपता तो सोंपाई गयो परन्तु त्यारबाद सुनंदाना पश्चातापनो पार न रह्यो. कोई पण हिसाबे पुत्रने पाछो मेळववा तेणे महेनत करवा मांडी पण पाणी वळोववानी माफक ते सर्व वृथा थयुं छेवटे गुरु सन्मुख आवी पोतानो पुत्र पाछो माग्यो. संघ पासे पण वात मूकाई अने तेमां निष्फळ नीवडतां छेवटे सुनंदाए राजदरबारमा पण फरियाद करी. राजवीए योग्य तोड काढतां फरमाव्यु के–“राजसभा भरवी अने तेमां पुत्रने बंने वच्चे ऊभो राखवो. जे तरफ पुत्र जाय तेनो कबजो जाणवो.” सुनंदाने आ पसंद पड्युं कारण के ते जाणती हती के - लघु - अज्ञ पुत्रने मिष्ट भोजन के द्रव्य आदिना प्रलोभनथी ते पोता तरफ आकर्षी लेशे अने पोतानी धारणा पार पडशे. सुनंदाए तरत ज विविध तरेहनां सुंदर रमकडां अने अन्य मनगमता पदार्थों दर्शावी प्रलोभन आपवामां कशी कचाश न राखी छतां वज्रस्वामीए तेनी सामे नजर सरखी पण करी नहीं. गजेन्द्र पर आरोहण करनार शुं गर्दभ पर बेसे? छेवटे धनगिरिए फक्त रजोहरण बतावतां ते तरत ज तेमना तरफ दोडी गयो अने राजवीए सिंहगिरिनी तरफेणमां अभिप्राय आप्यो. सुनंदाए पण छेवटे समजी जई दीक्षा लीधी. धीमे धीमे वय वधवानी साथे शास्त्राभ्यास करतां, वज्रस्वामी पण व्याकरण, काव्य, सिद्धान्त अने तर्क विगेरेमां घणा ज निष्णात थया. ___ वज्रस्वामी एकदा गोचरी लेवा जता हता त्यारे तेना एक मित्र देवे तेमनी बुद्धिनी परीक्षा करी. रस्तामां देवे सूक्ष्म देडकीओ विकुर्वी. पोते सार्थवाहनुं रूप धारण करी पोतानी पर्णकुटीमां वहोरवा पधारवा माटे आग्रह को. वज्रस्वामी ईर्यासमितिपूर्वक गया अने जोयुं तो सार्थवाहना पग भूमिने स्पर्शता न हता, नेत्रो पण निर्निमेष हता. बुद्धिशाली वज्रस्वामीने मालूम पड्यु के - आ सार्थवाह नथी, पण कोई देवे आ बधी जाळ रची छे. तेमणे तरत ज शांत शब्दोमां का के–“महानुभाव अमने देवपिंड न कल्पे.” श्रीवज्रस्वामीनू कथन सांभळी देव अत्यंत विस्मित थयो अने स्वस्वरूपे प्रत्यक्ष थई वज्रस्वामीने वैक्रियलब्धि आपी. आवी ज रीते बीजे प्रसंगे घेवर संबंधी परीक्षा करतां देवे प्रसन्न थई आकाशगामिनी विद्या आपी हती.
एकदा वज्रस्वामीमा रहेल जवाहीर गुरुनी नजरे चढ्युं. वात एम बनी के तेओ स्थंडिलभूमि गया हता अने अन्य सर्व शिष्यो गोचरी गया हता. वज्रस्वामी बधा उपकरणोने क्रमबद्ध गोठवी पोते वचमां बेठा अने समर्थशास्त्रवेत्ता गुरु स्वशिष्योने वाचना आपे तेम मोटे सादे अगियार अंगनी वाचना उपकरणोने उद्देशीने आपवा लाग्या. गुरुमहाराज वसति नजीक आव्या तेवामां तेमणे मेघ जेवो गंभीर ध्वनि सांभळ्यो. सांभळतां ज तेमनां कर्णो चमक्या. छिद्रद्वारा जोतां श्रीवज्रस्वामीनू उक्त आचरण निरखी अत्यंत हर्ष पाम्या. बालमुनि श्रीवज्रस्वामी क्षोभ न पामे ते माटे तेमणे दीर्घ स्वरे निसीहि उच्चारी शब्द सांभळतां ज वज्रस्वामीए शीघ्र सर्व उपकरणो जेम हता तेम गोठवी
श्रीगच्छाचार–पयन्ना-- ८२