________________
थेरस्स तवस्सिस्स व, बहुस्सुअस्स व पमाणभूयस्स । अज्जासंसग्गीए, जणजंपणयं हविज्जाहि ॥ ६४ ॥ किं पुण तरुण अबहुस्सुओ अ, न य वि हु विगिट्ठतवचरणो । अज्जासंसग्गी, जणजंपणयं न पाविज्जा ॥ ६५ ॥
[ स्थविरस्य तपस्विनो वा, बहुश्रुतस्य वा प्रमाणभूतस्य । आर्यासंसर्ग्या, जनवचनीयता भवेत् ॥६४॥
किं पुनस्तरुणोऽबहुश्रुतश्च न चापि हु विकृष्टतपश्चरणः । आर्यासंसर्ग्या, जनवचनीयतां न प्राप्नुयात् ॥ ६५ ॥]
गाथार्थ- वृद्ध तपस्वी, बहुश्रुत अने सर्व जनने मान्य मुनिराजने साध्वीनो संसर्ग लोकनिंदानो हेतु थाय छे तो पछी जे युवान, आगमबोध विनाना, विकृष्ट (अठ्ठम उपरांत) तप नहीं करनारा वा मुनि लोकनिंदाने पात्र केम न थाय ?
विवेचन-विधविध प्रकारांनी उग्र तपस्या करनार, आगमना ज्ञाता अने पोताना चारित्र- पालनथी तेमज व्याख्यानशैली आदि कुशळताथी बहुमानने योग्य, पूज्य एवा साधु पण जो साध्वी साथे परिचय राखे, तेनो आणेलो आहार वापरे तो लोको निंदा करे छे के-तेओने परस्पर मेळ होवाथी कंईक हशे, स्नेहना कारण विना कोई संबंध धरावे नहीं आ प्रमाणे कुशंकाना वमळमां पडी लोको कर्मबंध करे छे अने साधुओ तेमां निमित्तभूत बने छे. साध्वीसंगथी आगमज्ञाता अने दीर्घपर्यायी साधु जो निंदाने पात्र बनी शकतां होय तो तरुण अने नूतन साधुनी तो वात ज शा माटे करवी ? आ
युगबाहुने घायल थयेल सांभळी तेनो पुत्र चंद्रयशा पण त्यां आव्यो. तेणे तथा मदनरेखाए तेने शांत्वन आप्यु. अंतसमयनी आराधना करावी एटले शुभ ध्यानपूर्वक मृत्यु पामी युगबाहु ब्रह्मदेवलोकमां देव थयो. मदनरेखाए विचार्यं के हवे मणिरथ मने छोडशे नहीं, माटे गुप्त रीते ते उद्यानमांथी ज छटकी गई ते समये ते सगर्भा हती. त्यांथी कोई महाटवीमां जतां पुत्र - प्रसव थयो. तेने रत्नकंबलमां लपेटी, तरु नीचे मूकी सरोवरमां जतां जळहस्तीए तेने आकाशमां उछाळी. कोई विद्याधरे तेने पकडी लीधी. ते पण तेना रूपथी मोहित थयो छेवटे नंदीश्वरद्वीपे जतां विद्याधर प्रतिबोध पाम्यो. मदनरेखाए दीक्षा लीधी. प्रसव थयेल पुत्रने पद्मरथ राजा लई गयो. तेनुं नमि एवं नाम राख्यु पद्मरथे दीक्षा लेतां नमि राजवी थयो. तेना प्रतापथी सर्व राजाओ तेने वश थया. एकदा तेनो हस्ती आलानस्तंभ उखेडी नाखीने नाठो तेने चंद्रयशाए कब्जे करी सुदर्शनपुरमा राख्यो. नमिए ते सोंपी देवा कहेवराव्यं चन्द्रयशाए न मानतां बंने वच्चे अंत्यत युद्ध मंडायुं. आ वातनी साध्वी सुव्रता (मदनरेखा) ने खबर मळतां ते युद्धमेदान पर आवी अने बने भाई ओने समजाव्या. छेवटे बने प्रतिबोध पाम्या. नमिने राज्य सोंपी चन्द्रयशाए संयम लीघुं. आ रीते नमि विशाळ राज्यनो स्वामी बन्यो. तेने एक दिवस दाहज्वर थयो. तेना उपशमन निमित्ते तेनी राणीओ चंदन घसवा लागी. वलयनो ध्वनि अत्यंत थवा लाग्यो, ते कर्कश जणातां तेणे तेनो निषेध कराव्यो. छेवटे राणीओना हस्तमां सौभाग्यसूचक एक ज कंकण रहेवा दीधुं, एटले ध्वनि बंध थयो. तेवामां तेणे पुनः प्रश्न कर्यो-शुं राणीओ चंदन घसती नथी ? जवाबमां मंत्रीए कह्यं के-घसे छे परन्तु एक ज वलय हस्तमां होवाथी अवाज थतो नथी. नमि राजवी आ कथन सांभळी विचारवा लाग्या के एकमां ज शान्ति छे; एनेकमां उपाधि छे. जो हुं व्याधिमुक्त थईश तो आ सर्व • उपाधिनो त्याग करी दीक्षा लईश. भाग्ययोगे आवो विचार करतां ज तेमने ऊंघ आवी गई. अने ज्यारे जागृत थया त्यारे व्याधि नाश पाम्यो हतो. तेमणे तस्त ज संयम स्वीकार्यं देवोए तेमने रजोहरण आप्युं, अने तेओ नमि राजर्षि तरीके प्रसिद्धि पाम्या. चार प्रत्येकबुद्धोमां तेमनो नंबर प्रथम छे. आ संबंधी विशेष वृत्तांत जाणवाना इच्छके भरहेसरबाहुबली वृत्ति भाषांतरमां 'मदनरेखानी कथा' तेमज प्रत्येकबुद्ध चरित्र वांचवं.
श्रीगच्छाचार - पयन्ना- १८२