________________
( ૩૭ ) सोऽप्यूचे मित्र संजात-स्वव तावत्कथारसः ॥ વિજય દિ હાર્વયં ન જામિન ફોષિતં ॥ ૩૨ ॥ અ:—ત્યારે તે બ્રાહ્મણે પણ તેને કહ્યું કે, હે મિત્ર તને હવે કથાના રસ લાગ્યા છે, માટે કામીનીપેઠે રસિકને કૃપણપણું રાખવુ એ ઉચિત નહુિ. ॥ ૩૨ ॥
दीनाराणामदीनास्य । देहि पंचशतानि मे ।
यथापूर्वकथास्वाद - कौतुकं पूरयामि ते ।। ३३ ।।
--
અ:— માટે હું તેજસ્વી મુખવાળા ! તું મને પાંચસા સેનામહેરો આપ ? કે જેથી તારૂ અપૂર્વ કથાના સ્વાદનુ કતુક હું સપૂર્ણ કરૂં. ॥ ૩૩ ૫
सोऽपि तस्मै ददौ मंक्षु । दीनारशतपंचकं ॥
न बाहुबलिनो द्रव्यं । व्ययतः शंकते मनः ।। ३४ ।।
અ:—— તે સાંભળી ) તે ધદત્તે પણ તેને તુરત પાંચસા સાનામહારા આપી, કેમકે ભુજામલવાળાનું મન ધન ખરચતાં શકા પામતુ નથી. ॥ ૩૪ ૫
अथ सोऽकथयत्तस्मै । कथामिति मिताक्षरां ॥
* ત
ન નીચનનમંજે હ્રાયઃ સ્વહિતઽમછતા || ૩૦ || અર્થ :—પછી તે બ્રાહ્મણે પણ તેને આવી રીતની એક ટુકાક્ષરી કથા કહી કે, પેાતાનું હિત ઇચ્છનારે નીચ માણસના સંગ કરવા નહિ. ततः किमिति तेनोक्तो—वादीदहसनो द्विजः ॥ धीमन्नियमियत्येव । कथास्त्यथ स ऊचिवान् ॥ ३६ ॥
અર્થ:—તે કેમ ? એમ ધત્તે પૂછવાથી તે બ્રાહ્મણ ભારે મહાહુ રાખીને ખેલ્યા કે હે બુદ્ધિવાન! આ કથા એટલીજ હતી, ત્યારે વળી તે ખેલ્યા કે, ॥ ૩૬ ॥
भोः किमेतत्त्वया प्रोक्तं । बालानामपि हास्यकृत् ॥ मम त्वमुत्तमर्णीव । मुधैव धनमग्रहीत् ।। ३७ ।। અ:—અરે! ખલકાને પણ હંસવુ આવે એવુ આ તું શું આલ્યા ? ખરેખર તે લેણીયાતની પેઠે મારૂં ધન ફાટ લેઇ લીધું ૫૩ણા अपूर्व गोरखाकांक्षा - स्त्यद्यापि मम तादृशी ।। હવના જ વિીના ૫૫ થયેલા દયાળી ॥ ૨૮ ॥
