________________
( ૨૯૧ )
स्वदंगशैत्यदं स्वामि- नानयामि विलेपनं ॥
ફર્યુવના વિદ્યુમોના-વિધ સા નિયેયૌ તતઃ ॥ ૪૬ || અઃ—હે સ્વામી ! હવે આપના શરીરે ઠંડક કરવામાટે વિલેપન લાલુ, એમ કહીને વદળામાંથી જેમ વીજળી તેમ તે ત્યાંથી નિકલી ગઈ. ॥ ૪૫ ૫
४६ ॥
अपश्यंस्तां पुरो नीति - चतुरः स व्यचिंतयत् ॥ जडोsहं यद्रिपोर्गेहे | स्वपन्नस्मि स्ववेश्मवत् ॥ અ:—હવે તેણીને પાતાની પાસે નિહુ જોવાથી તે નીતિચતુર. અગલદત્ત વિચારવા લાગ્યા કે, અરે હું તે। શું મૂખ બન્યા છુ કે આ શત્રુના ઘરમાં પણ પેાતાના ઘરનીપેઠે સૂતા છું. ॥ ૪૬ u
1
ये गत्वा वैरिणो गेहं । विश्वसंति कुबुद्धयः ।। નિરૌષધવાઃ સર્વ-વિષે તે વહુ ોરતે । ૪૭ ||
।
અઃ—જે મૂર્ખ વેરીને ઘેર જઇ તેને વિશ્વાસ કરે છે, તે ઔષધના સામવિના સર્પના બિલમાં સુએ છે. ૫ ૪૭ u जामिः क्ररस्य चौरस्य । क्रूरैवेयं भविष्यति ॥ ન સર્વેસોતી કવિ | સર્વસ્વમિનાળિી || ૪૮ || અર્થ:—તે નિ ય ચારની આ બહેન પણ નિર્દયજ હોવી જોઇએ, કેમકે સપની બહેન કઇં સર્પ પણાથી જુદી પડતી નથી. ૫ ૪૮ u मुखे मधुरमंते च । कुपथ्यमिव दारुणं ||
ચેન્નીળાં વધુ મન્વંતે । વરતે† જીતઃ મુત્યું ॥ ૪૨ ॥
લા
અર્થ:—કુપથ્યનીપેઠે પ્રારંભમાં મધુર તથા અંતે ભયંકર એવુ સીએનું વચન જેઓ માને છે, તેઓને સુખ કયાંથી હોય? ध्यात्वेति मंक्षु वध्योव-कल्पं तल्पं मुमोच सः ॥ तत्र स्वपटमास्तीय- पधानद्वयमंडिते ।। ५० ।। અ:—એમ વિચારીને તેણે વધભૂમીસરખી તે શય્યા તુરત છેડી દીધી, તથા બન્ને એસીકાંથી શાભીતા એવા તે પલંગપર તેણે દુપટ્ટો પાથરી રાખ્યા, ૫ ૫૦ ॥
दीपपृष्टमवष्टभ्योदसिः स्वविदसौ स्थितः ॥
उत्कीलिता तथा ताव - तल्पे यंत्रशिलापतत् ॥ ५१ ॥
--
