________________
૧૭.
બધે અહંભાવ રાખે છે તે શું તારી મુખઈ નથી! કોઈ પણ ચીજમાં કાંઈક ગુણ હોય! તે તે ગ્રહણ કરવું જોઈએ, પરંતુ તું તે અનંતરાનને ધણું થઈને મળમુત્રાદીથી ભરેલા શરીરને જ કહે છે કે એ તે હું છું. આ તે શું તારે મહ? કેટલું બધુ અજ્ઞાન! જેમ ઘરબાર, વસ, અલંકાર ઈત્યાદી વસ્તુ એ આત્માથી ભિન્ન છે, તેવી જ રીતે આ શરીર પણ આત્મા થી જુદું જ છે. પતિ, પુરાણ, શેઠ સાહુકાર, રાજા, રાણી, એ સર્વ ફક્ત શરીરનાજ કલ્પિત નામે છે, આત્મા ના નથી. તેમાંનું એક સારું યા નરસું નામ દઈને બેલાય છે, તે તુ તારૂ પિતાનું રૂપ માની શા સારૂ સાચું-ખોટું માની લે છે? શરીરને વળગી રહેલા આ ધન ધાન્ય, કુટુંબ-પરિવાર, સગા સંબંધી, ન્યાત જાત, તે સર્વને પિતાના કેમ માને છે? પગે પહેરેલા ખાસડાને વળગેલા કાદવ, છાણ વિગેરે વસ્તુ મને પોતાને વળગી છે, એમ માનવું એ એક ભ્રમ છે—કારણ કે પગમાંથી, ખાસડું કાઢી નાંખવાથી, તેની જોડે વળગી રહેલ, કાદવાદિ પદાર્થ પણ દૂર થશે. તેવી જ રીતે, જ્યારે આ આત્મા શરીરને મુકી ચાલ્યા જશે, ત્યારે તેને વલગી રહેલા, સગા સંબંધી, કુટુંબપરિવાર તે સર્વ શરીર સાથે જ ચાલ્યા જશે. માટે એમાંની કંઈ વસ્તુ તારી નથી એમ ખાત્રી પુર્વક સમજજે ! સર્વ પદાર્થો પિત પિતાને સ્વાર્થ સાધવા માટે જ છે, જ્યાં સુધી તેઓને - સ્વાર્થ સધાશે, ત્યાં સુધી જ તારી પ્રશંસા કરશે. જ્યારે સ્વાથ,
સાધિત નહીં થાય ત્યારે તારી નિંદા કરશે. માટે તેમની કરેલી
