________________
પરિશિષ્ટ પહેલું.
श्रीगुरुवंदन-भाष्य - मूल
गुरु-वंदणमह तिविहं, तं फिट्टा छोभ बारसाऽऽवत्तं । सिरनमणाइसु पढमं पुन्नखमासमणदुगि बीअं ॥१॥ जह दूओ रायाणं, नमिउं कज्जं निवेइयं पच्छा । विसजिओ वि वंदिय गच्छइ, एमेव इत्थ दुगं ॥२॥ आयारस्स उ मूलं विणओ, सो गुणवओ य पडिवत्ती। सा य विहि वंदणाओ, विहि इमो बारसावत्ते ॥३॥ तइयं तु छंदण-दुगे, तत्थ मिहो आइमं सयल-संघे । बीयं तु दंसणीण य, पयट्ठियाणं च तइयं तु ॥४॥ वंदग-चिइ-किइकम्मं, पूया कम्मं च विणय-कम्मं च । कायव्वं कस्स व ? केण वावि? काहे व ? कह खुत्तो ? ॥५॥ कइ-ओणयं ? कइ-सिरं ? कइहिं व आवस्सएहि परिसुद्धं ! । कइ-दोस-विप्पमुक्कं किइ-कम्मं कीस कीरइ वा ! ॥६॥ पण-नामपणा-ऽऽहरणा अ-जुग्ग-पण जुग्ग-पणचउअ-दाया । चउ-दाय पण-निसेहा चउअ-णिसेह-ऽटु-कारणया ॥७॥ आवस्सय मुहणंतय-तणु-पेह-पणीस दोस-बत्तीसा । छ-गुण गुरु-ठवण दुग्गह दु-छवीसक्खर गुरु-पणीसा ॥८॥