________________
शांतमन नामनो मथुरा नगरीनो राजा हतो ॥ ५० ॥ एक समये ते राजा ग्रीष्म ऋतुना सूर्यथी हाथीनी माफक दुर्निवार पित्तज्वरथी (ताव) घणो दुखी अने विद्वळ थइ गयो ॥ ५१ ॥ सूर्यना तापथी थोडा पाणामां माछलीनी माफक ते पित्तज्वरना तापथी ते राजा कोमळ शय्यामां तरफडतो हतो ॥ ५२ ॥ ते राजाने मोटा मोटा प्रभाविक वैदोनी दवा थया छतां पण ते दुःसा परिताप, लाकडानी अग्निनी माफक दीवसे दीवसे वधवा लाग्यो । ५३ ॥ आठ प्रकारनी चिकित्सा जाणवा छतां पण ते वैद्यो दुर्जननी साधनामां सज्जनानी माफक ते ताप समावी देवाने समर्थ थया नहि ।। ५४ ॥ ज्यारे मंत्रीए जोयुं के राजाना शरीरमां ताव वधतोज जाय छे, त्यारे तेणे मथुरा नगरमां चारे बाजुए ढंढेरो पीटाव्यो के, जे कोइ राजाना शरिरनो रोग सारो करशे, तेने मान प्रतिष्ठा साथे १०० गाम आपवामां आवशे. ॥ ५६-५६ ॥ ए सिवाय खास राजाने पहेरवानो भारी हार, अत्यंत दुर्लभ कमरपटो अने एक पोशाकनी जोड पण आपवामां आवशे ॥ ५७ ॥ आ ढंढेरो सांभळीन एक वणिक गोशीर्ष चंदननुं लाकडं लेवाने माटे घरमांथी नीकल्यो रस्तामा तेणे दैवयोगथी एक धोबीना हाथमां गोशीर्ष चंदननो भारो जोयो ॥ १८ ॥ ते वणिके चारे तरफ उडता भ्रमराना टोळाथी तेने खरेखर गोशीर्ष चंदन समजीने धोबीने पूछयुं के हे भाइ ! आ लीमडानी लाकडांनो भारो तुं क्याथी लाव्यो ॥ ५९ ॥ धोबीए कह्यु के, मने नदीमां वहेतो मळयोछे. त्यारे वणिके कयु के, एना बदलामां बहु लाकडां लइने ए मने आपी दे ॥६० ॥ ते निर्विवेकी धोबीए कह्यु के, हे साधु पुरुष, लइ लो एमां मने शुं नुकशान छे ? आ प्रमाणे कहीने ते चंदनना भाराना बदलामा घणां
