________________
१६२
खाईने भानुं हुं ॥ ३१ ॥ ते घेटांओनी रक्षा माटे भाइना चाल्पा नवा पछी में ते कोठना झाडने बहु उंचुं जोइने विचार कर्यों के - ॥ ३२ ॥ आ झाडउपर तो हुं कोइ प्रकारे पण चढी शकतो नथी तो पछी केबी रीते कोठ खाइने मारी भूख मटाडुं ? ॥ ३३ ॥ पछी में ते कोठना झाडनीचे जइने विचार कर्यो तो कोइ उपाय सुज्यो नाह, त्यारे लाचार थइ मस्तक कापीने मारा सघळा प्राण सहित तेने कोठना झाडउपर फेंकी दीघुं ॥ ३४ ॥ मारा मस्तके जेम मेम कोठ खावां शरु कर्या, तेम तेम महा सुख करवावाळी तृप्ति आववा लागी एटले मारी भुख मटबा लागी, ॥ ३५ ॥ ज्यारे मारा मस्तके नीचे नजर करीने मारुं पेट पूर्ण भरलं मोयुं तो झाड उपरथी झट आवीने मारा धडउपर जोडाइने पहेलांनी माफक चोटी गयुं ते पछी हुं मारां घेटां जोवाने गयो ॥ ३६ ॥ ज्यारे हुं त्यां जइने जोऊं ह्युं तो मारो भाई एक जग्याए सूइ रह्यो छे, ने घेटांओनो कई पत्तो पण नथी ॥ ३७ ॥ में मारा भाइने ऊठाडीने पूछयुं तो तेणे कह्युं के हे भाइ ! मारा सूइ जवा पछी घेटां क्यां चाल्यां गयां ते मालुम नथी ॥ ३८ ॥ त्यारे में मारा भाइने कह्युं के - हवे आपणे घेटांओ गुमावीने घेर केवी रीते जइए ? पिताजी सांभळतांज कोप करशे अने आपण बँन्नेने बहु मारशे ॥ ३९ ॥ अने वेष वगर परदेशमां जइशुं तो पण भुखथी मरी जइशुं, ते माटे हे भाई ! आपणे बंने कोई वेष धारण करीए ॥ ४० ॥ आपणे आर्हआं लाकडी कमंडल सहित मुंडित मस्तकवाळा ने श्वेत वस्त्रवाला साधुओने भोजनादिकनुं मोटुं सुख छे ॥ ४१ ॥ आपणा कुळथी एवा श्वेतांबरी साधुओनीज भक्ति थती आबी छे माटे आपणे बंने तो श्वेत पटधारीज बनीए बीजा वेषनुं कई प्रयोजन नथी
