________________
१७७ गुरुवंदन नाष्य अर्थसहित. कायें आणीने पनी गुर्वादिकने पूज्या विना जेनी साये पोतानुं मन माने तेने मधुर जाणीने (खाइ के) खवरावे तो पाशातना लागे, अढारमी गु
दिक तथा रत्नाधिक साथे जमतो श्रको (आ यण के०) अशनादिक स्निग्ध सरस होय ते पोतेंज वावरे, ते आशातना जागवी. यउक्तं द शाश्रुतस्कंधसूत्रे ॥ सदेअसणं वा राइणिएसेहिं मुंजमाणे तब सेहे खई खई मायं मायं नसहूं नसटुं मणुमं ममं मणामं मणामं निई निई सुरकं लुखं आहारित्ता हवइ आसायणा लेहस्स ता॥ (तहा के ) तेमज नगणीशमी गुरु जे वारें साद करे तेवारें (अपमिसुणणे के०) अप्र तिश्रवणे एटले अणसांन्नलतानी पेरें गुरुने पागे जुबाब आपे नही, ते आशातना जागवी. ए आ शातना पूर्वे कही , परंतु ते रात्रिसंबंधी शयन करवा पीनी जागवी, अने आ ते दिवससंबंधि धिगइपणे तथा अनान्नोग पणे जाणवी. वीशमी रत्नाधिक तथा गुर्वादिक जेदारें साद करे, तेवारें तेने (खइत्ति के) खर एटले अत्यंत कर्कश
