________________
૭૦૮
બત્રીશીના સથવારે-કલ્યાણની પગથારે હતી કે પૂજ્યશ્રી શાસનના હતા. પૂજ્યશ્રીએ પોતાના-પરાયાનો ભેદ રાખ્યો નહોતો. અને તેથી કોઈપણ સમુદાયના સંયમીઓના સ્વાધ્યાય, સંયમ, સમાધિ અને અંતિમ નિર્ધામણા માટે દિન-રાત જોયાં નહોતાં. પૂજ્યશ્રીના જીવનપ્રસંગો વાંચતાં વાંચતાં કેટલીય વાર હૃદય અત્યંત ગદ્ગદ બન્યું છે. આંખો અનેક વાર અશ્રુભીની બની છે અને આખી સમગ્રતાથી તેઓશ્રીની ગુણગરિમા પર અમે ઓવારી ગયા છીએ. સાધનાનો એકેય પ્રદેશ બાકી નહીં રહ્યો હોય જ્યાં પૂજ્ય ગુરુદેવશ્રીનાં પ્રતાપી પગલાં ન પડ્યાં હોય. તેઓશ્રીના શરીરનું એકેય રૂંવાડું એવું નહીં હોય ત્યાંથી સાધનાનો રણકાર ન નીકળતો હોય. તેઓશ્રીના સંયમજીવનમી એકેય પળ એવી નહીં ગઈ હોય કે જેમાં તેઓશ્રીએ મોક્ષ ભણી કૂદકા ન લગાવ્યા
હોય. શાસ્ત્રોને તેઓશ્રીએ માત્ર જાણ્યાં નહોતાં, જીવ્યા હતા. _ પંચમકાળનો અને છઠ્ઠા સંઘયણનો એક માનવી સાધનાના પંથ ઉપર કેવી
હરણફાળ ભરી શકે છે, કેવું પ્રચંડ સત્ત્વ ફોરવી શકે છે, કેવી મહાન ગુણસિદ્ધિઓને આંબી શકે છે અને કેવાં મહાન વિસ્મયો સર્જી શકે છે તે નિહાળવા માટે પૂજ્યશ્રીનો સ્મૃતિગ્રંથ “ભુવનભાનુનાં અજવાળાં” વાંચવા દરેક વાચકને ભલામણ છે. ૮૦ વર્ષની ઉંમરે પણ કોઈ લશ્કરી કર્નલની ખુમારીથી ઉત્સાહ અને હોંશપૂર્વક માઈલોનો વિહાર કરતાં કે અલ્પ નિદ્રા અને અલ્પ આહાર લઈને પણ અપ્રમત્તપણે ઉચ્ચ સંયમસાધનામાં દિવસભર રત રહેનાર આ મહાયોગીએ આશ્ચર્યકારક અઢળક સિદ્ધિઓ હાંસલ કરી છે. દુનિયાભરના ખિતાબો અને એવોર્ડે પણ ન મૂલવી શકે તેવું ભવ્ય જીવન તેઓશ્રીએ જીવી બતાવ્યું છે.
