________________
२८९
मूलशुद्धिप्रकरणम्-द्वितीयो भागः
कोववसमुवगएणं दिण्णो सावो तुहं मए भद्दे ! । संपइ पसण्णहियओ, तुह उवरि नत्थि मे कोवो ॥६२॥ किंतु अणाभोगेण वि, भणिओ भावो हु भाविओ एसो । तुमए अन्नभवंतरसुनिकाइयकम्मदोसेणं ॥६३॥ पियविरहमहादुक्खं अणुभवियव्वं तएं चिरं कालं। न हु नियकयकम्माणं संसारे छुट्टए को वि ॥६४॥ वच्छे ! हसमाणेहिं जं बज्झइ पावयं इह जिएहि । रोवंतेहिं तयंखलु नित्थरियव्वं न संदेहो" ॥६५॥ तो नाउं परमत्थं वंदिय साहू विसज्जिओ तीए । तम्मि गए रुवमाणी पिएण पुट्ठा कहइ सव्वं ॥६६॥ आसासिऊण तेण वि भणिया 'कुण जिणजईण पूयाई । दुरियविधायणहेउं न हु रुन्नेणं हवइ कि पि' ॥६७॥ पडिवज्जिय तव्वयणं कुणइ तवं पूयए जिणाईए । कइहिं वि दिणेहिं तत्तो पुणो वि भोगप्परा जाया ॥६८॥ एवं परिगलमाणे काले भित्तेहिं एरिसं भणिओ । सो हु महेसरदत्तो एगंते ठविय सव्वेहिं ॥६९।। "अत्थोवज्जणकालो मित्त ! इमो वट्टए सुपुरिसाणं । पुव्वपुरिसज्जियत्थं लज्जिज्जइ विलसमाणेहिं ॥७०॥ ता गंतु जवणदीवं विढवित्ता नियभुयाहिं बहु दव्वं । विलसामो" तव्वयणं पडिवज्जइ रंजिओ एसो ॥७१॥ अह महया कट्टेणं जणणी-जणयाण मोक्कलावेउं । गिण्हइ बहुप्पयारं जं जं भंडं तहिं जाइ ॥७२॥ . भणिया य नम्मयासुंदरी वि "कंते ! समुद्दपारम्मि । गंतव्वं मह होही चिट्ठसु ता तं सुहेणेत्थ ॥७३॥ जम्हा अइसुकुमालं; तुह देहं न हु सहिस्सई कटुं ।
तम्हा देव-गुरूणं, भत्तिपरा चिट्ठ अणुदियह" ॥७४॥ १. ला. “ए बहुं का ॥ २. ला. रुयमा ॥ ३. ला. याणि ॥ मूल. २-३७