________________
૨૧૫
પુદ્ગલ રચના કારમી, વિષ્ણુસતાં નહી' વાર; તે ઉપર મમતા કીસી, ધર્મ કરે
જગસાર. ૨૪૨
જૂઠા એહ સંસાર છે, તિકુ જાણા સાચ; ભૂલ અનાઢિ અજ્ઞાનકી, માહ કરાવે નાચ. ૨૪૩ કરમ સંજોગ આવી મળે, થિતિ પાકે સહુજાય; ક્રોડ જતન કરીએ કદા, પણ ખીણુ એક ન રહાય. ૨૪૪ સ્વપ્ન સરીખા ભાગ છે, ઋદ્ધિ ચપળા ઝમકાર; ડાભ અણી જળ બિંદુસમ, આયુ અસ્થિર સંસાર. ૨૪૫ તે જાણે! તમે શુભપરે, છડા મમતા જાળ; આતમહિત
અંગીકરી, પાપ કરે। વિસરાલ. ૨૪૬
રખાય. ૨૪૮
રાગ દશાથી જીવકું, નિવિડ કરમ હેાય મંધ; વળી ક્રુતિમાં જઈ પડે, જીતુાં દુ:ખના ખહું ૪. ૨૪૭ મુજ ઉપર બહુ મેહુથી. તુમકુ અતિ દુ:ખ થાય; પણુ આયુ પૂરણુ થયે, કીસીશું તે ન અપ કાળ આયુ તુમ, દેખેા દ્રષ્ટિ નિહાલ; સંબંધ નહી' તુમ મુજબીચે, મેં ફિરતા સંસાર, ૨૪૯ ભાવી ભાવ સબંધથી, મે' ભયા તુમકા પુત્ર; પંથી મેલાપ તેણી પરે, એ સંસારહ સૂત્ર. ૨૫૦ એણીવિધ સવિ સંસારી જીવ, ભટકે ચિહું ગતિ માંહી; ક સબંધે આવી મલે, પણ ન રહે થિર કયાંહી. ૨૫૧ એહ સરૂપ સંસારકા, પ્રત્યક્ષ તુમ દેખાય; તેણુ કારણુ મમતા તજી, ધમ કરી ચિત્ત લાય. ૨૫૨ પુન્ય સંજોગે પામિયા, નરભવ અતિ સુખકાર; ધમ સામગ્રી વિ મળી, સલ કરે।
અવતાર. ૨૫૩
