________________
૧૯૯
કહ્યું નેહ, ૪૮
અન ત પરમાણુ મિલી કરી, ભયા શરીર પરજાય; વરણાદિક બહુવિધ મિલ્યા, કાળે વિખરી જાય. ૪૭ પુદ્ગલ માહિત જીવકું, અનુપમ ભાસે એહ; પણ જે તત્ત્વવેઢી હાયે, તિનકુ` નહિ ઉપની વસ્તુ કારમી, ન રહે તે થિર વાસ; એમ જાણી ઉત્તમ જના, ધરે ન પુદ્ગલ આશ. ૪૯ માહે તજી સમતા ભજી, જાણા વસ્તુ સ્વરૂપ; પુદ્ગલ રાગ ન કીજીએ, વિ પિડએ ભવરૂપ. ૫૦ વસ્તુ સ્વભાવે નીપજે, કાળે વિષ્ણુસી જાય; કરતા ભાક્તા નહિ, ઉપચારે કહેવાય. ૫૧ તેહ કારણ એ શરીરસુ, સંબંધ ન માહરે કાય; અમે ન્યારા એહુથી સદા, એ પણ ન્યારે જોય. પર
કા
એહ જગતમાં પ્રાણિઆ, ભરમે ભૂલ્યા જેહ; જાણી કાયા આપણી, મમત ધરે અતિ તેહ. ૫૩
જખ થિતિ એહુ શરીરકી, કાળ પાંચે હાય ખીણુ; ત્તવ ઝૂરે અતિ દુઃખ ભરે, કરે વિલાપ એમ દીન. ૫૪ હા હા પુત્ર તું કયાં ગયા, મુકી એ સહુસાથ; હાહા પતિ તુમ કાં ગયા, મુજ મૂકી અનાથ. ૫૫ હા પિતા તુમ કિહાં ગયા, અમ કુણુ કરશે સાર; હા ખંધવ તુમ કિહાં ગયા, શૂન્ય તુમ વિષ્ણુ સ ́સાર. ૫૬
હા માતા તું કહાં ગઈ, અમ ઘરની રખવાલ; હા ખેની તું કિહાં ગઈ, રાવત મૂકી ખાલ. ૫૭
માહ વિકલ એમ જીવડા, અજ્ઞાને કરી અધ; સમતાવશ ગણી માહરા, કરે લેશના ધધ ૫૮
