________________
२७
ભાઈ કલ્યાણચંદને વૈરાગ્ય રંગ બહારને છે કે અંતરને છે, તેની પરીક્ષા કરી પરીક્ષામાં તે પસાર થયા. કલ્યાણચંદભાઈને વૈરાગ્ય રંગ અંતરંગને છે, એમ ખાત્રી થવાથી દીક્ષા આપવાની તૈયારી કરી પણ ભાઈ કલ્યાણચંદ ભાવનગરથી અમદાવાદ દીક્ષા નિમિત્તે આવી પહોંચ્યા, તે વાતની તેમના વડીલ બંધુઓ ગોરધનભાઈ તથા કરશનભાઈને ભાવનગરમાં ખબર પડી, એટલે તરતજ તેઓ અમદાવાદમાં મહારાજશ્રી પાસે આવ્યા અને કલ્યાણચંદભાઈને પાછા લઈ જવા જવા માટે ઘણે પ્રયાસ કર્યો. છેવટે પાલીતાણામાં સાથે રહી દીક્ષા અપાવવાનું બહાનું કાઢી તેમને ભાવનગર લઈ જવાની યુક્તિ કરી, અને ભાઈ કલ્યાણચદે સાથે પાછા જવા માટે હા પણ પાડી; પણ પાછળથી તેમને લાગ્યું કે આ એક ખેટું હાનું છે, ઘેર લઈ જઈને કઈ દીક્ષા અપાવશે નહિ, એમ તેમને જણાયું. તેથી ભાઈ કલ્યાણચંદે બને ભાઈઓને પિતાને છેવટને નિર્ણય જણાવી દીધું અને વિશેષમાં ઉમેર્યું કે આ શહેરમાંથી દીક્ષા લીધા સિવાય બહાર નીકળવાના મારે પચ્ચખાણ છે. આમ તેમને દઢ નિશ્ચય જે બન્ને ભાઈઓ કહેવા લાગ્યા”હાલમાં ચાર માસ સુધી અને ભ્યાસ કરે અને આગળ ઉપર અમે અમારા હાથે દીક્ષા અપાવીશું.” આમ કહી બને ભાઈઓ ખિન્ન વદને પાછા ફર્યા. ભાઈ કલ્યાણચંદને તરત દીક્ષા લેવાને આગ્રહ બહુ તીવ્ર હોવાથી તથા શ્રેયકાર્યમાં બહુ વિને નડે છે એવી પ્રથા હોવાથી શ્રી મુક્તિવિજયજી મહારાજ શ્રી એ પિતાના મુખ્ય શિષ્ય મુનિશ્રી ગુલાબ વિજ્યજી સાથે તેમને નજીકના ગામડામાં એકલી દીધા. જ્યાં ભાઈ કલ્યાણચંદને સંવત ૧લ્ડના વૈશાક વદ ૮ને દિવસે ગચ્છાધિપતિ શ્રી મુક્તિવિજ્યજી ગણિજીના નામથી દીક્ષા આપવામાં આવી, અને તેમનું નામ મુનિશ્રી કમલવિજયજી રાખવામાં આવ્યું. ત્યારપછી તરતજ અમદાવાદમાં ગુરૂમહારાજશ્રી પાસે તેમને લાવવામાં આવ્યા હતા. આ દીક્ષાના સમાચાર ભાવનગરમાં તેમના કુટુંબને મળ્યા કે તરતજ ભાઈ ગોરધન તથા તેમના મોટાભાઈના પાનાચંદના પત્ની બહેન ગમતી બન્ને જણ અમદાવાદ આવી પહોંચ્યા અને ભાઈ કલ્યાણચંદને પાછા લઈ જવા માટે
