________________
પ્રથમ ભક્તિ
काऊंपिजिणाययणेहिं मंडियं सर्वमेयणीवहं ॥ दाणा चउकेण सड्डोगच्छे अच्चुयंजाव ॥ १ ॥ (મહાનિશિથસૂત્ર.)
૪૭.
અર્થ :-જીન મંદીરથી પૃથ્વી પટને જે શ્રાવક વિભૂષીત કરે છે તેમજ દાન શીલ તપ અને ભાવથી જે યુક્ત છે તે શ્રાવક અંતે કાલધર્મ પામી ખારમા દેવલે ક સુધી ઉત્કૃષ્ટપણે જાય છે.
.c
મતલખ એ છે કે શ્રાવકના ઘર દાનને માટે સદા ખુલ્લા હાય છે. ગમે તે યાચક આવ્યા હાય તેને દાન આપવું તે ખાસ તેના ધર્મ છે, તેમજ શીલ-સદાચાર તપ યથા શક્તિ ઇચ્છાના નિરોધ કરવા અગર બાહ્યાભ્ય તર એ પ્રકારના તપ કરવા, તેમજ ભાવના ભાવવી આ ચાર શ્રાવકના સહજ ગુણ છે; પણ આરભાદિકથી જે દ્રવ્ય ઉપાર્જન કરેલ છે તેના પણ સાથે સાથે સય કરવાની જરૂર છે. વળી એવા સ્થાનમાં સન્ધ્યય કરવા જોઇએ કે જેનાથી હજારા જીવાને પણ મહાન્ લાભ થાય, આમ ધારી ઉત્તમ શ્રાવકા જીનમદીર બંધાવે છે. તે આ જીન મદીર બંધાવનાર શ્રાવક કે જે દાનાદિયુક્ત છે તેની વધારામાં વધારે કઇ તિ થાય ?
આના ઉત્તરમાં ઉપલી ગાથામાં જણાવે છે કે સર્વ વિરતિન હાવાથી આવા શ્રાવકની ગતિ વધારેમાં વધારે ખારમા દેવલાક સુધી થાય છે; અર્થાત્ કાલધર્મ પામી તે શ્રાવક ખારમા દેવલાક પર્યં ત જાય છે. આ મુજબ મદીર બંધાવવાનું કુલ કહેલ છે, પણ ભરતરાજાની માફક મઢીર અંધાવવા સાથે જે સજમ સર્વવિરતિપણું સ્વીકારે છે તે તે તેજ ભવમાં મેલ્લે જાય છે. આ મુજબ મદીર મંધાવવાનું મહાન ફૂલ કહેલ છે. આજ મામતમાં બીજો પુરાવા આપે છે.
उक्कोसंदवत्थयं राहिय जाइ अच्चुयं जाव भावत्थण्ण पावड़ अंतमुहत्तेण निव्वाणं ॥ १ ॥
અર્થ :-પ્રાચીન આચાર્ય કૃત સિધ્ધાંતની આ ગાથા છે. આમાં જણાવે છે કે, દ્રવ્ય સ્તવનું ઉત્કૃષ્ટ કુલ ખારમાં દેવલાક સુધીનું મળે છે. ભાવસ્તવથી માણસ અંતર્મુહૂર્ત માં ગાક્ષ મેળવે છે. સારાંશ પ્રભુની
