________________
૫૦
પ્રભાતે દાહ જવર શમે સૌ પિત પિતાની માનતા ફળી તેમ વદવા લાગ્યા...અંતે પુત્રે કહ્યું કે કોઈની કઈ વાત કે માન્યતા ફળી નથી પણ મારા મનની ઉંચ કક્ષાની વિચારણાની માન્યતા ફળી..કે જે આજે હું સંયમી બનીશ સંસારમાં સરી જતાં, બંધનથી વ્યાપક બંધાયેલા આપણને શરણ આપવાની શક્તિ ધરાવી શક્તા નથી.
રૂપવંતા, મનેહરકાયા, લાવણ્યમય કાંતિવાળા આ યુવાન સાધુ પુરુષને એકદા રાજા શ્રેણીક નરેશે જંગલમાં જોયા...દર્શનથી મન ઠર્યું અજ્ઞાની અજ્ઞાન અવસ્થામાં સંસારને પ્રશંસે એમા કઈ નવાઈ ખરી ? - મુનિરાજને રાજન કહે છે તમારી આવી અદ્ભુત કાયા, લાવણ્ય નિતરતું દેહ શા માટે તપશ્ચર્યામાં ફગાવો છે.. હું તમને સંસારના તમામ સુખ સાધન સામગ્રી આપીશ હું અનેકને નાથ છું તમે પધારે મુજ આંગણે... મિથ્યાભિમાનમાં વદે છેહું રાજન બની પ્રજાને માલીક છું. અનેકનાં દુઃખ દૂર કરી શકનાર છું તમે ભલા અનાથી મુનિ . પણ હું તમારો નાથ બનીશ માટે વિષય ભોગ વિલાસની ભર યુવાની વેડફી ન નાખે..
અનાથી મુનિરાજ હર્ષના ઉમળકાભર કહે છે. તે અનાથ. તું મારે નાથ કેવી રીતે બનીશ ! સ્વયં તુ પોતે જ અનાથ છે...તે શું બીજાને શરણ કે રક્ષણ આપી શકીશ ખરે? ધનવાન ધન બતાવી શકે પણ નિધન પાસે પાઈ પણ ન હોય તે તે શું બતાવી શકે !
