________________
અને ખૂબ સુખી છીએ. ઠાકોર સાહેબ બીજ પ્રશ્ન કર્યો, શું વિંઘેટી ભરો છો? સાહેબ! બાર મહિને બસે રોકડા ભરીયે છીએ. ઠાકેર સાહેબ ચાકે છે. વાર્ષિક બે હજાર રૂપીયા જેટલી આવકવાળા ખેતરના માત્ર બે જ રૂપીયા? વિઘોટી વધારવી જોઈએ. એમ વિચારતાં બીજો એક કટરે રસ લાવવા બહેનને જણાવે છે. બાઈ આનન્દવિભોર બની હોંશે હોંશે રસ લેવા જાય છે. દાતરડાની ધાર અડાડે છે. રસ આવતું નથી. ધાર સહેજ વિશેષ કાપ મૂકે છે, તે પણ નિષ્ફળતા અને નિરાશા. આખરે દશબાર સાંઠા કાપે છે, તે એ રસનું એક બિન્દુ ટપકતું નથી. બાઈ રુદન કરતાં નિવેદન કરે છે કે, ઠાકોર સાહેબ આજે તો મારા ઘર આંગણે સુરતરુ ફળે, સોનાનો સૂરજ ઉગયો એમ કહું તો એ ખોટું નથી, પણ મારા જેવી અભાગણના ભાગ્યમાં આ બધું હોય જ શેનું ? મારું ભાગ્ય પુરેપુરું રૂઠયું લાગે છે. રસનું એક બિન્દુ ટપકતું નથી. ઠાકોર સાહેબ સમજી ગયા, કે વિઘેટી વધારવાના મારા માનસિક પાપે જ આમ બન્યું છે. ઠાકોર સાહેબ અશ્વથી નીચે ઉતરી બાઈના ચરણોમાં પડી પગ પકડી કહે છે. માતાજી ! વિઘોટી વધારવાના મારા માનસિક પાપે જ આમ બન્યુ છે. શેરડીનો રસ સુકવી નાખ્યો તેનાં પ્રાયશ્ચિતરૂપે “મારચન્દ્રદિવાકરૌ” સુધી આ ખેતર તમને અર્પણ કરું છું. તમારે હવે વિઘેટી ભરવાની નથી. માતાજી! હવે એક કટે રસ લા. બાઈ હે શે હેશે શેલડી પાસે જઈને સહે જ ધાર અડાડી ત્યાં તે જાણે મેઘધ વછૂટી તુર્ત જ કટોરા ભરાઈ ગયે. આ
