________________
૧પ૦ આજથી ૪૦ વર્ષ પહેલા હું ગૂજરાતી બીજી ચોપડી ભણતો હતો, તેમાં એક પાઠ આવતો હતો. તેમાં એક
ત્ય ઘટનાનું તાદશ્ય આપ્યું છે, કે માનસિક વિચાર (ભાવના) ની કેટલી અગાધ શક્તિ છે અને ક્ષણાર્ધમાં તેની કેટલી વ્યાપક અસર થાય છે, તેને અક્ષરશઃ પરિચય આપેલ છે. તે અતિમનનીય હોવાથી માતાપિતાના બોધ માટે તેને સારાંશ અત્ર આપું છું.
ગ્રીષ્મઋતુના દિવસો છે. મધ્યાહ્ન સમયે તૃષાથી પીડિત એક ઠાકોર સાહેબ અશ્વસ્વાર થઈને એક વાડી પાસે આવે છે. લગભગ વીશેક વંશાની વાડી હશે ? કવાદિષ્ટ મધુરસથી સભર, તા.ની સ્પર્ધા કરે તેવી શેલડીથી ભરચક એ વાડીમાં એક ભાઈ કામ કરતી હતી, ઠાકોર સાહેબે કહ્યું બહેન થોડું ઠંડુ જળ લાવશે? બહેન તૂર્ત જ કળી ગયા કે આ તે આપણા ગામધણુ ઠાકોર સાહેબ છે. આ તે ઘર બેઠાં ગંગા આવી. અરે સાક્ષાત્ કલ્પવૃક્ષ સામે પગલે ચાલીને આવ્યા જેવું બન્યું. એમને પાછું તે અપાતું હશે ? એમ વિચારીને કાંસાનો પવિત્ર મોટો કટોરા અને દાતરડું લઈને એક શેહડીનાં સાંઠાને સહેજ ધાર અડાડે છે. પાણીના મોટા ઝરણાની જેમ રસની પાર વછૂટી તૂર્ત જ કટોરા ભરાઈ ગયો, ત્ય ઠાકોર સાહેબ એમ કહી કટારો ઠાકોર સાહેબ સમક્ષ ધર છે. ઠાકોર સાહેબ રસપાન કરી તૃપ્ત થઈ પ્રસન્નતા અનુભવે છે. ઠાકોર સાહેબ પૂછે છે બહેન આ ખેત૨ કે? હાર સાહેબ! ખેતર તે આપણું જ છે. આપની દયાથી
