________________
(१२३) तव्यस्तवमिश्रतां प्रवदता किं तस्य वाच्यं फलं, खव्युमाहितमूढपर्षदि मदान्मूळनमाधुन्वता॥ए॥
अर्थ-कोश्पण कृत्यमा योगनावना प्रकारथी मिश्रपणुं अंगीकार करीए तो तेथी कांइ मिश्रकर्म न श्राय अने तेनुं शबल ( मिश्र ) कर्म बंधाय पण नही. अने ते मिश्र केवल संक्रमणश्री श्राय बे, तेश्री पोताना पक्षमा लीधेला एवा मूढ पुरुषोनी पर्षदामां मदथी मस्तकने धुणावता अने प्रव्य स्तवनी मिश्रताने कहेता एवा तने तेनुं शुं फल कहेवु ? अर्थात् तने मौनधारण करी रेहेवं योग्य जे. ए
विशेषार्थ-कोपण कृत्यमां योगनावना प्रकारथी मिश्रपणुं अंगीकार कर्ये ते फलपणाश्री अंगीकार करेलुं मिश्रकर्म न थाय; पण ते बंधथी नथी ते कहे . ते शबल कर्म न बंधाय अहिं शंका करे के त्यारे मिश्रमोहनीय कर्म प्रसिद्ध केम ? तेना समाधानमां कहे जे के, पर एटले केवल ते मिश्र संक्रमपथी श्राय बे. ते कारण माटे पोते पदमां लीधेला एवा मूढ पुरुषोनी पर्षदामां मदवडे मस्तकने धुणावता अने व्यस्तवन मिश्रपणुं कहेता एवा तने ते व्यस्तवर्नु फल रूप बंधातु कर्म जाणवू; एटले अयोग्य पणाथी शुलके अशुल न थाय. जो मिश्रबंधाश्ने प्राप्त थाय तो यमराज कोप करे, तेथी ते बाबतमां तारे मौन राखीने रहे. मस्तक धुणाव, ए मदनो अनुलाव जे. अहिं शंका थाय के, मुग्ध जनने न्याय आपवो ते कूट पाश रूप ने, एम अनिन्न सूत्रना आदेशथी श्रावकोने तो मिश्र प