________________
વિશદાથ સહિત–êાક ૧૩ દાનધમ
[ ૪૭ ] ન આવી કે મારે ઉપવાસનું પારણું હતું, ને કયાં આ મુનિ મહારાજ પધાર્યા !! પણ તેને ખલે ખૂબ ઉત્સાહ હતા.
સાંજરે સાસરાને ઘેર પહોંચ્યાં ત્યાં તે મીજબાની ઉડતી હતી. તેને દૂરથી આવતા જોઇને તેના સાળાએ બારણાં અધ કરી દીધા. છતાં મનમાં દુ:ખ નથી. બહાર બેઠા, ઘેાડીવાર પછી વાતાવરણ શાંત થયું ત્યારે અંદર ગયા. તેએએ સ્વસ્તિ વાચન સંભળાવવા માંડયું. કંઇ સમય જોઇને આવા છે કે એમને એમ. મનમાં આવ્યું ને આ હાલી નીકળ્યા ! વગેરે ઘણું કહ્યું. ગુણુસારને મનમાં ઘણું લાગી આવ્યું. કયાં અહીંયા આવી ચડયા ! હજુ તે આબ્યા ત્યાં તે આટલી બધી ખાણુવર્ષા થાય છે. એમાં જો વાસ્તવિક પરિસ્થિતિ કહીશ તેા તે પૂરેપૂરૂં. યુદ્ધમેદાન બની જશે. આ વિચારે તેને વાજુ બદલ્યું. કહ્યું કે ખાસ કાંઈ નહિ, ગામડે નિકળ્યા હતા તે થયું કે લાવને ગામમાં ઘર છે તેા મળતા જાઉં, એટલે આવ્યેા છું.
આજે ઘરથી નીકળ્યા પછી ત્રીજો દિવસ હતા. આટલેા બધા સાસરાને ત્યાંથી તિરસ્કાર મળ્યેા હૈાવા છતાં મનમાં જરાયે ગ્લાની નથી. કાઈના યે વાંક કાઢતાં નથી. કેવળ પેાતાના અશુભ કર્મોને જ નિંદે છે. હવે તે ઘેર જ પહેાંચવુ રહ્યું ખાલી હાથે. મનમાં એક વિચાર આબ્યા કે જે ભૂમિ ઉપર માસક્ષમણુના તપસ્વી મુનિમહારાજને સુપાત્રદાન કર્યુ હતુ તે પવિત્ર ભૂમિના તે પવિત્ર સુકૃતની યાદી રહેશે ને કાંઇક લાભ પણ થશે. એમ વિચાર કરી જે ોળી હતી તેમાં તે ભૂમિના પાંચીકા જોળી ભરીને લઈ લીધાં અને
.
