________________
૧૬૦
–પુરૂષ રત્ના હતાં. કે જેમનાં પવિત્ર નામ અદ્યાપિ પર્યંત પ્રભાતમાં ગવાય છે. તેવા પવિત્ર સ્ત્રી પુરૂષોનુ અનુકરણ કરી મન, વચન કાયાની શુદ્ધિથી શીળરત્ન સાચવવા અને અનુક્રમે વિષયવાસનાને નિર્મળ કરવા આત્માર્થી સજજનાએ યત્ન કરવા જોઇએ.
૩૯. કાયર કામ આણા શિર ધારે—વિષયવિકારને વશ થઈ વિવેકરત્ન ગુમાવી નાંખી જે સ્વમર્યાદાથી ચૂકે છે તેજ કાયરનું લક્ષણ છે. આવા કાયર માણસો સ્વપરનુ જીવન બગાડે છે. કામાંધ બની પોતેજ મર્યાદા મૂકી બીજાને પણ ઉન્માર્ગે દોરે છે અને એમ કરીને ઉભયના અધઃપાત કરાવે છે. કામાંધ અનેલી માતા પોતાના પતિને કે પુત્રને ગણતી નથી. પોતાના કલ્પિત સ્વાર્થ સાધવાને તેમના કિમતી પ્રાણને હરી લે છે, અને ગમે તેવા નીચ નાદાનની સાથે પણ ગમન કરે છે. તેમજ કામાંધ બનેલા પુત્ર પેાતાની કુળ મર્યાદાને મુકી માતા, ભગિની કે પુ. ત્રીની સાથે પણ ગમન કરતાં ડરતા નથી-તેને કાયર એટલા માટે કહીએ છીએ કે તે મૂખ પેાતાના પ્રખળ દોષના કારણથી પેાતાને ભવિષ્યમાં થનારી આપદાથી બચવાને કંઇ પણ પુરૂષાથ ફારવતા નથી. તેવા કામાંધ સ્ત્રીપુરૂષોને પ્રખળ કામવિકારથી આ લેાકમાં પણ અનેક પ્રકારના અનર્થ સ‘ભવે છે, અને ભવાંતરમાં નરકાદિકનાં મહા ત્રાસદાયક દુ:ખની પરપરા તેમને મહુ પેરે વેઠવી પડે છે. તેમ છતાં મનુષ્યજન્મમાં સ્વપર હિત સાધી લેવાની સાનેરી તક ગુમાવેલી પાછી મળી શકતી નથી. કદાચ ઘણે કાળે ઘણા કષ્ટ મનુષ્યજન્મ મળે તેપણ સાંઢની જેમ સ્વચ્છંદપણે સેવેલા વિષયભાગથી પુષ્ટ થયેલી વિષયવાસના જાગૃત થતાંજ જેવાને તેવાજ જીવ વિષયવમળમાં પડી જાય છે,
