________________
૧૫૬ છે. જે પિતે ગુણી હોઈ બીજાના સદગુણોને સહન કરી શકતા નથી અને તેથી તેમના ઉપર અકૃત્રિમ પ્રેમ ધરવાને બદલે દ્વેષ ઈર્ષ કે મત્સર ધારણ કરે છે તે પિતે સ્વગુણથી ચુત (ભ્રષ્ટ) થઈને ભવ અટવીમાંજ ભટકે છે. મતલબ કે દ્વેષ દેષથી ગમે તેવા ગુણ વિણસે છે અને ઉત્તમ ગુણાનુરાગથી ગુણહીને પણ ઉન્નતિને પામે છે. શ્રીમદ્દ યશોવિજયજી ઉપાધ્યાયે ૧૮ પાપસ્થાનકની સજઝાય પૈકી Àષની સઝાયમાં પદેષથી - થતી મહા હાનિ અને ગુણાનુરાગથી થતે એકાંત આત્મલાભ સારી રીતે સમજાવેલ છે, તેથી તે સંબંધી વિશેષ મનન કરી કૃષ્ણ વાસુદેવની પેરે સદ્દગુણગ્રાહી થવાને ખપ કરે ઉચિત છે.
૩૪ જોગી જસ મમતા નહિ રતિ–જેને માત્ર પણ પર પુદ્ગલિક વસ્તુમાં મમતા વર્તતી નથી તે જ ખરા જેગી કહેવાય છે. ઉત્તમ પ્રકારના રોગબળથી જેમણે મમતા ગાળી નાખી છે તેજ મેક્ષના અધિકારી થઈ શકે છે. મમતા મૂછ એજ ખરેખર પરિગ્રહ રૂપ છે, અને પરિગ્રહવડે ઉન્મત્ત બનેલા બાપડા ઇવેની કેવળ દુર્દશા જ થાય છે, તેમાં પણ જે સાધુવેષ ધારીને પરિગ્રહને ધારે છે તેમની તે સર્વત્ર મહા વિ
બના થાય છે. કેમકે તે સાધુના વેષે જગતને ઠગે છે એટલે ધર્મઠગ બની જાતને ધુતે છે અને સર્વજ્ઞ ભગવાનની પવિત્ર આજ્ઞાને ભંગ કરે છે. સર્વજ્ઞ ભગવાને સાધુને દ્રવ્યભાવથી નિગ્રંથપણું ધારવા ફરમાવેલું છે. દ્રવ્યથી સુવર્ણ વિગેરે અને ભાવથી મૂછ પરિહરવા પ્રભુએ ફરમાવેલું છે, તે મુજબ પ્રતિજ્ઞા કર્યા છતાં પુનઃ પ્રતિજ્ઞા ભ્રષ્ટ થઈ મમતા ધારવી એ અત્યંત અનુચિત છે. કહ્યું છે કે “મમતા થિર સુખ શાકિની,
