________________
ठायति धम्मसारहि ! दिढे तुह पवयणे नवरं ॥२७॥ (विषमौ रागद्वेषौ नयन्तौ तुरगाविवोत्पथेन मनः। तिष्ठतो धर्मसारथे! दृष्टे तव प्रवचने केवलम् ॥) - જેમ રથને ખેટે ભાગે લઈ જનારા અશ્વો સારથિની ચાબૂક જોતાં, તેમ કરતાં અટકી જાય છે તેમ હે ધર્મ (રૂપી રથ)ના સારથિ! જ્યારે આપના પ્રવચન-સિદ્ધાન્તનું દર્શન થાય છે ત્યારે ચિત્તને ઉન્માર્ગે દોરી જનારા વિષમ રાગ અને દ્વેષ થંભી જાય છે (અર્થાત્ તેમનું કંઈ જેર ચાલતું નથી). पच्चलकसायचोरे, सइसंनिहिआसिचक्कधणुरेहा । हुति तुह च्चिअ चलणा, सरणं भीआण भवरने॥२८॥ (प्रत्यलकषायचौरे सदासन्निहितासिचक्रधनूरेखौ। भवतस्तवैव चरणौ शरणं भीतानां भवारण्ये॥)
હે ભગવાન ! જેમાં પ્રબળ કષાયરૂપ ચારે (વસે) છે એવા સંસારરૂપ જંગલમાં ભયભીત (9) ને તરવાર, ચક, અને ધનુષ્યરૂપી રેખાએથી સર્વદા લાંછિત એવાં આપનાં જ ચરણે શરણ ( રૂ૫) છે. (૨૮). तुह समयसरब्भट्ठा, भमंति सयलासु रुक्खजाईसु । सारणिजलं व जीवा, ठाणट्ठाणेसु बझंता ॥२९॥
