________________
૭૧
રત્નમંજૂષા २५७ लभ्रूण तं सुइसुहं जिणवयणुवएसममयबिंदुसमा
अप्पहिअंकायव्वं, अहिएसु मणं न दायव्वं ॥४५३॥ કાનને સુખદાયી, અમૃતબિંદુ સરખો જિનવચનનો ઉપદેશ પામીને પોતાના આત્માને હિતકારક ધર્માનુષ્ઠાન કરવું જોઈએ અને અહિતકારી હિંસાદિના વિષયમાં મન નહીં દેવું જોઈએ. २५८ हिअमप्पणो करितो, कस्स न होइ गुरुओ गुरु गण्णो ।
अहिअं समायरंतो, कस्स न विपच्चओ होइ ॥४५४॥ આત્માનું હિત કરતો કોનો મોટો ગુરુ અને ઉત્તમોમાં ગણના થાય એવો નથી બનતો? બને જ. અને અહિત આચરતો કોને અવિશ્વસનીય નથી થતો? થાય જ. २५९ जो नियमसीलतवसंजमेहिं, जुत्तो करेइ अप्पहिओ
सो देवयं व पुजो, सीसे सिद्धत्थ3 व्व जणे १४५५॥
જે નિયમ-શીલ-તપ સંયમે કરી યુક્ત એવો પોતાના આત્માના હિત કાજે ધર્મકાર્ય કરે છે તે દેવતાની પેઠે પૂજવા યોગ્ય બને છે અને લોકોમાં માંગલિકને કાજે સરસવની પેઠે માથે ચડાવાય છે. २६० पंचिंदिअत्तणं माणुसत्तणं आयरिए जणे सुकुलं ।
साहुसमागम सुणणा, सद्दहणारोग पव्वजा ॥४६६॥
પંચેંદ્રિયપણું, મનુષ્યભવ, આર્યદેશ, શ્રાવકનું કુળ, ગુરુનો સંયોગ, (ધર્મશાસ્ત્રોનું) શ્રવણ, (શ્રુત પર) શ્રદ્ધા, નીરોગીપણું અને દીક્ષા – આટલી બાબતો એકેકથી દુર્લભ (ચડિયાતી) છે.
