________________
॥
७॥
गृहे क्वचिन्नगरे केनचिदमकेण देशांतरं यियासुना, नासत्ति-न्यासो निक्षेपो निजअव्यस्य कृतः . प्रत्यागतश्च यदासौ याचते तं तदा पुरोधसा अववावत्तिअपलापोपहवो न किंचित् त्वया मम समर्पितमेवं लक्षणो विहितः. ततस्तस्य स्वकीयं अव्यमलनमानस्य ग्रहो अहिलत्वं संजातं. मंतित्ति अन्यदा राजमार्गे व्रजन्मत्री तेन दृष्टः , जणितश्च पुरोहितग्रांत्या यथा देहि मे पुरोहित दीनारसहस्रं यन्मया प्राग् तव समर्पितमासीदिति.
चिंतितं च मंत्रिणा. नूनं अयं वराकः पुरोहितेन अनाथ इति संभाव्य मुषितः . कृपा चास्य तं प्रति संपन्ना. निवेदितश्चायं वृत्तांतस्तेन पार्थिवाय. ततः रम परिपुबा इति राज्ञा पृष्टः पुरोहितः तदग्रतोप्यपहनुतमतेने. जमकश्च सर्व सप्रत्य
श्री उपदेशपद.
मागवा लाग्यो एटले पुरोहिते अखामा कर्या के तें कंइ मने आप्युज नथी. आ रीते ते नीखारीने पोतातुं धन नहि मळतां ते घेलो बनी गयो. एक वेळा तेणे रस्ते जता मंत्रिने जोश पुरोहित मानीने तेने कर्दा के हे पुरोहित, में जे तने हजार ॐ सोनाम्होर पूर्वे सोंपी जे ते आप
मंत्रिए धार्यु के खरेखर आ रांकने पुरोहिते अनाय जाणी मुसाव्यो लागे छे. आथी तेने तेना पर दया आवी, एटझे ते हकीकत तेणे राजाने जणावी. त्यारे राजाए पुरोहितने पूछयुं पण तेना आगळे पण तेणे ते वात ऊमावी.
बाद राजाए जीखारीने खानगीमां खातरी साये दिवस, मुहूर्त तथा राखती वखतना साक्षि वगेरे पूछतां तेणे ते वधी हहकीकत कही. हवे राजाए एक वेळा पुरोहित साथे जुगार खेलतां तेने खबर न पके तेम तेना नामवाळी वीटी लली
३७