________________
॥१५॥
पहेलु ज्ञान छे अने पछी दया ने एम सवळा साधुओ प्रवर्ते ने केमके अज्ञानी शें करशे अने शुं न ने शुं जुएं छे ते शुं जाणशे ? ॥ १ ॥
सांनळीने कल्याणने जाणे अने सांजळीने पापने जाणे-ए बन्नेने सांजळीने जाण्या बाद जे सारं होय ते आचखं. ॥२॥
तच्च सूत्रग्रहणं विनयादिगुणवतैव शिष्येण क्रियमाणमनीप्सितफलं स्यान्नान्यथेति समयसिघदृष्टांतेन स्पष्टयन्नाह.
देवीदोहल एगत्यंजप्यासाय अनयवणगमणं, रुक्खुवाचदिवासण-वंतरतोसे सुपासाओ. ॥२०॥
ते सूत्रग्रहण विनयादि गुणवाळा थइने ज जोशिष्य करे तोजते अजीप्सित फळ आप वोजी रीते करता नहि आपे-ऐ वात सूत्रमा आपला दृष्टांतके स्पष्ट करे :
देवीने दोहळो थयो के एक थंजी मेहेल जोइए, ते माटे अजयकुमारे वनमा जइ तेवं काम मेळवी तेनुं अधिवासन कयु, एटले व्यतर खुशी थइ एक थंनो मेहेन करी आऐज. ॥ २० ॥
कथानकसंग्रहगाथासप्तकं. आ गाथायी मांझीने सात गाथाओ कथानकनी संग्रहगायारूप जे.
(टीका) रायगिहमिय नयरे-राया नामेण सेणिो आसि, संमत्तथिरत्तपहिसकवि
श्री उपदेशपदः ..
